Οι ΗΠΑ έριξαν το Boeing γιατί όδευε στο Ντιέγκο Γκαρσία;;;

Μια κουκκίδα στη μέση του αχανούς Ινδικού ωκεανού. Είναι η ατόλλη Ντιέγκο Γκαρσία, ένας κοραλλιογενής παράδεισος περίπου 1.600 χιλιόμετρα νοτίως των ακτών της Ινδίας και της Σρι Λάνκα, στο αρχιπέλαγος Τσάγκος...


Τμήμα του Βρετανικού Εδάφους του Ινδικού Ωκεανού, φιλοξενεί ίσως την πολυτιμότερη και μεγαλύτερη αεροναυτική βάση των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο. Από εκεί ελέγχονται όλες οι περιοχές έως και τη μέση Ανατολή.

Αυτή η υπερπολύτιμη στρατιωτική βάση - νησί από την οποία αστυνομεύεται η μισή υφήλιος, φέρεται σύμφωνα με σενάρια που πλέον κερδίζουν έδαφος κάθε μέρα και περισσότερα να έχει ουσιαστική εμπλοκή στην τύχη του Boeing της Malaysian Airlines.

Να σημειωθεί μάλιστα ότι οι πτήσεις στην ευρύτερη περιοχή του αρχιπελάγους απαγορεύονται αυστηρά και ότι ο μόνος τρόπος πρόσβασης στην ατόλλη είναι με στρατιωτικά μέσα.

Το γεγονός ότι, όπως όλα δείχνουν, η Μαλαισιανή κυβέρνηση έκλεισε τελικά το θέμα χωρίς ουσιαστικά στοιχεία για την τύχη του αεροσκάφους και χωρίς να έχει βρεθεί το παραμικρό ενισχύει τα σενάρια.

Σύμφωνα με αυτά «το αεροσκάφος κατευθυνόταν προς την βάση Ντιέγκο Γκαρσία στο μέσο του Ινδικού Ωκεανού, είτε με πρωτοβουλία του πιλότου είτε με απαίτηση αεροπειρατών που το είχαν καταλάβει.

Ειδικά μετά την 11η Σεπτεμβρίου θεωρείται ότι οι Αμερικανοί θα το είχαν καταρρίψει με συνοπτικές διαδικασίες αν δεν είχε απαντήσει στα ερωτήματα και τα σήματά τους».

Σύμφωνα με το ίδιο σκεπτικό οι περισσότεροι επιβάτες ήταν Κινέζοι και αυτό προφανώς θα δημιουργούσε μεγάλη ένταση στην ευρύτερη περιοχή, άρα όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου παίζεται επί τόσες ημέρες προκειμένου να δοθεί χρόνος για να κατασκευαστούν δικαιολογίες.

Ένα πρόσθετο ενδιαφέρον στοιχείο είναι το ότι στον προσομοιωτή που βρέθηκε στο σπίτι του πιλότου, υπήρχε σχέδιο προσγείωσης στο αεροδρόμιο της αμερικανικής βάσης. Ήταν ένα από τα αρχεία που είχε διαγράψει στις 3 Φεβρουαρίου…

Πάντως το γεγονός ότι τόσο το Πεκίνο όσο και το αμερικανικό Πεντάγωνο ουσιαστικά δεν επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς της Μαλαισίας για την τύχη του αεροσκάφους, δημιουργεί πρόσθετες υπόνοιες.

 Το φρούριο του Ινδικού

Το Ντιέγκο Γκαρσία αποτελεί το απόλυτο φρούριο στο κέντρο του Ινδικού Ωκεανού. Λειτουργεί ως σταθμός ανεφοδιασμού του πολεμικού ναυτικού και υποστηρικτικός σταθμός. 

Ελλιμενίζει τη Δεύτερη Εμπρόθετη Ναυτική Μοίρα Πλοίων, την μονάδα του πολεμικού ναυτικού που είναι υπεύθυνη για την ετοιμότητα των πλοίων του Προγράμματος Στρατιωτικής Εντολής Απονήωσης που είναι Εμπρόθετη στον Ινδικό Ωκεανό, ένα ζωτικής σημασίας προτέρημα για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το Ντιέγκο Γκαρσία έχει επίσης μια αεροπορική βάση που υποστηρίζει τα μεγαλύτερα από τα σύγχρονα αεροσκάφη. Χρησιμοποιείται για αποστολές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Το Ντιέγκο Γκαρσία είναι επίσης ο τακτικός τόπος ανάπτυξης για την θαλάσσια περίπολο P-3C Ορίων του Αμερικανού πολεμικού ναυτικού και αεροσκάφη καταπολέμησης υποβρυχίων.

Η βάση είναι τμήμα του Αμερικανικού Δικτύου Διαστημικής Παρακολούθησης, με έναν σταθμό τριπλού τηλεσκοπίου GEODSS, και είναι ο τόπος προσγείωσης εκτάκτου ανάγκης για το Διαστημικό Όχημα της NASA.

Υπόνοιες για πυρηνικά

Ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες ούτε το Ηνωμένο Βασίλειο αναγνωρίζουν ότι το Ντιέγκο Γκαρσία υπόκειται στην Συνθήκη Ελεύθερης από Πυρηνικά Όπλα Ζώνης της Αφρικής, αν και το υπόλοιπο Αρχιπέλαγος Τσάγκος περιλαμβάνεται σε αυτήν, κάτι που υποδηλώνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και/ή το Ηνωμένο Βασίλειο θέλουν να διατηρήσουν την ελευθερία να διαθέτουν πυρηνικά όπλα εκεί.

Η συμφωνία μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και των Ηνωμένων Πολιτειών για την χρήση του νησιού από τις Ηνωμένες Πολιτείες ως στρατιωτική βάση έγινε το 1966. Καθορίζεται ότι η συμφωνία ισχύει μέχρι το 2036, αλλά οποιαδήποτε από τις δύο κυβερνήσεις μπορεί να αποφασίσει να μη συμμετάσχει σ’ αυτήν το 2016.

Η κατασκευή και η συντήρηση του εξοπλισμού επικοινωνιών της βάσης, των εγκαταστάσεων καυσίμων και του στρατιωτικού υλικού γίνονται αυστηρά από τους στρατιωτικούς αναδόχους, και οι κατάλογοι εκείνου του εξοπλισμού είναι απόρρητοι. Κανένα εξαρτημένο οικογενειακό μέλος των υπηρετούντων δεν επιτρέπεται. Το 2001, το Αμερικανικό Υπουργείο Αμύνης υποστήριζε ότι υπήρχαν περισσότερα κτήρια στο Ντιέγκο Γκαρσία (654) παρά στρατιωτικό προσωπικό.

Το Ντιέγκο Γκαρσία φιλοξενεί μια από τις τρεις κεραίες εδάφους (οι άλλες βρίσκονται στο Κουατζαλέιν και την Νήσο Αναλήψεως) που βοηθούν στην λειτουργία του Συστήματος Παγκόσμιας Θέσης (GPS).

Η ατόλλη

Η ατόλλη καλύπτεται από άφθονη τροπική βλάστηση, με λίγα σημάδια να έχουν απομείνει από τις φυτείες κόπρας και καρύδας που κάποτε την κάλυπταν. Το νησί έχει μήκος 60 χμ, με μέγιστο υψόμετρο τα 7 μ, και σχεδόν περικλείει μια λιμνοθάλασσα μήκους 19 χμ και πλάτος έως και τα 8 χμ.

Τα βάθη στην λιμνοθάλασσα φτάνουν έως και τα 30 μ, ενώ πολυάριθμες κεφαλές κοραλλιών εκτείνονται ως την επιφάνεια της και αποτελούν κίνδυνο για την ναυσιπλοΐα. Ρηχοί ύφαλοι περιβάλλουν το νησί από την πλευρά του ωκεανού αλλά και εντός της λιμνοθάλασσας.

Η περιοχή του περάσματος και του αγκυροβολίου έχει εκβαθυνθεί, ενώ η παλαιά λεκάνη περιστροφής (των πλοίων) μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί εάν το βάθος της επαρκεί για το πλοίο.

Η ατόλλη σχηματίζει έναν σχεδόν πλήρη δακτύλιο γης γύρω από την λιμνοθάλασσα, που ακολουθεί το 90 % της περιμέτρου της, με ένα μόνον άνοιγμα στο βορρά. Το κύριο νησί είναι το μεγαλύτερο από τα 65 νησιά που αποτελούν το Τσάγκος Αρχιπέλαγος. Εκτός από το κυρίως νησί, υπάρχουν τρεις μικρές νησίδες στην είσοδο της λιμνοθάλασσας στα βόρεια:

Η συνολική έκταση της ατόλλης είναι 171 χμ², εκ των οποίων τα 30 χμ² είναι η χερσαία έκταση, τα 17 χμ² η έκταση του περιφερειακού υφάλου και τα 124 χμ² η έκταση της λιμνοθάλασσας.

Η ανακάλυψη

Πορτογάλοι εξερευνητές ανακάλυψαν το Ντιέγκο Γκαρσία στις αρχές του 16ου αιώνα. Το όνομα του νησιού πιστεύεται ότι προέρχεται από αυτό του καπετάνιου ή του αξιωματικού του πλοίου σ' αυτό το πρώιμο ταξίδι ανακάλυψης.

Τα νησιά παρέμειναν ακατοίκητα μέχρι τον 18ο αιώνα όταν οι Γάλλοι ίδρυσαν φυτείες κόπρας με την βοήθεια της εργασίας σκλάβων. Το Ντιέγκο Γκαρσία έγινε κτήση του Ηνωμένου Βασιλείου μετά τους Ναπολεόντιους πολέμους, και από το 1814 έως το 1965, ήταν εξαρτημένη περιοχή του Μαυρικίου.

Κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήθελαν να ιδρύσουν μια στρατιωτική βάση στον Ινδικό Ωκεανό. Λόγω της εγγύτητας του Ντιέγκο Γκαρσία στην Ινδία, μια πιθανή σύμμαχο της Σοβιετικής Ένωσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες είδαν σ’ αυτό την στρατηγική του σημασία. Οι Αμερικανικές στρατιωτικές δραστηριότητες στο Ντιέγκο Γκαρσία προκάλεσαν προστριβές μεταξύ Ινδίας και Ηνωμένων Πολιτειών στο παρελθόν.

Το 1965, τα Νησιά Τσάγκος, που περιλαμβάνουν το Ντιέγκο Γκαρσία, αποσπάστηκαν από τον Μαυρίκιο για να αποτελέσουν τμήμα του Βρετανικού Εδάφους Ινδικού Ωκεανού. Το 1966, το στέμμα αγόρασε τα νησιά και τις φυτείες, που ήταν υπό την ιδιοκτησία ιδιωτών και δεν ήταν προσοδοφόρες με την σύνθεση νέων λαδιών και λιπαντικών. Το 1971, οι φυτείες έκλεισαν λόγω της συμφωνίας μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και των Ηνωμένων Πολιτειών να δοθεί πρόσβαση στις Η.Π.Α. στο Ντιέγκο Γκαρσία για την δημιουργία μιας στρατιωτικής βάσης.

Σ' αυτόν τον διακανονισμό καμία πληρωμή δεν δόθηκε, αν και έχει αναφερθεί ότι έγινε μια έκπτωση 14 εκατομμυρίων δολαρίων στο Ηνωμένο Βασίλειο για την απόκτηση πυραύλων Πολάρις από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτή η συμφωνία απαγορεύει επίσης οποιαδήποτε άλλη οικονομική δραστηριότητα στο νησί.

Η εκκένωση του νησιού

Μέχρι το 1971, το Ντιέγκο Γκαρσία είχε έναν ιθαγενή πληθυσμό 2.000 κατοίκων, που ήταν γνωστοί ως Τσαγκόσσιοι (ή Ιλόις), και αποτελούνταν από τους απογόνους εργατών από τις Ανατολικές Ινδίες (Ινδονησία) και Αφρικανών σκλάβων που είχαν εισαχθεί στο νησί τον 18ο και 19ο αιώνα για να εργαστούν στις φυτείες καρύδας και κόπρας.

Οι νησιώτες αποχώρησαν δια της βίας προς τις Σεϋχέλλες και κατόπιν στον Μαυρίκιο εν μέσω ισχυρισμών για τις τακτικές λιμοκτονίας και εκφοβισμού από τις κυβερνήσεις των Η.Π.Α. και του Η.Β., συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας των σκύλων του νησιού από Αμερικανούς στρατιώτες. Από την εκδίωξη τους, οι Τσαγκόσσιοι συνεχώς διεκδικούν το δικαίωμα επιστροφής τους στο Ντιέγκο Γκαρσία.

Τον Απρίλιο του 2006, σε 102 Τσαγκόσσιους επιτράπηκε να επισκεφθούν το Ντιέγκο Γκαρσία για μια εβδομάδα, για να παραστούν στους τάφους των προγόνων τους και να επισκεφθούν τις γενέτειρες τους.

Το 2000, το Ανώτατο Δικαστήριο έδωσε στους νησιώτες το δικαίωμα επιστροφής στο Αρχιπέλαγος και τους έδωσε την υπηκοότητα του Ηνωμένου Βασιλείου. Το 2002, οι νησιώτες και οι απόγονοι τους, που τώρα αριθμούν 4.500 άτομα, επέστρεψαν στο δικαστήριο διεκδικώντας αποζημίωση, μετά από 2 χρόνια καθυστερήσεων από το Βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών. Όμως, στις 10 Ιουνίου 2004, η Βρετανική κυβέρνηση έκανε δύο

Διατάγματα που απαγόρευαν στους νησιώτες να επιστρέψουν στα νησιά, αντιστρέφοντας την απόφαση του 2000 από το δικαστήριο. Κάποιοι από τους Τσαγκόσιους κάνουν σχέδια επιστροφής στο Ντιέγκο Γκαρσία σε επιχειρήσεις ζάχαρης και αλιείας μόλις η συμφωνία αμύνης λήξει (ίσως το 2016, αλλά σίγουρα το 2036 – εκτός εάν η συμφωνία ανανεωθεί). Μερικές δεκάδες άλλοι Τσαγκόσιοι μάχονται ακόμα να στεγαστούν στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Στις 11 Μαΐου 2006, το Βρετανικό Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε τα Διατάγματα του 2004 παράνομα, και κατά συνέπεια οι Τσαγκόσιοι δικαιούνταν να επιστρέψουν στο Αρχιπέλαγος Τσάγκος. Αυτή η κρίση διατηρήθηκε από το Εφετείο στις 23 Μαΐου 2007, παραμένει να δούμε εάν η Βρετανική Κυβέρνηση θα κάνει μια περαιτέρω έφεση, και πως ή πότε αυτή η κρίση θα υλοποιηθεί στην πράξη.

Στις 20 Δεκεμβρίου 2012 το αίτημα των Τσαγκόσιων να επιστρέψουν στην πατρίδα τους απορρίφθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

(με στοιχεία από τη Wikipedia)