Γιατί ο Ραχόι δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση

Ο Αντώνης Σαμαράς επιχειρεί στην τελική ευθεία της προεκλογικής εκστρατείας να ανατρέψει τη διαφορά που καταγράφει ο ΣΥΡΙΖΑ έναντι της ΝΔ....Από την άλλη πλευρά ο Μαριάνο Ραχόι έχει στην Ισπανία το άγχος των PODEMOS που απειλούν το ισπανικό Λαϊκό Κόμμα ενόψει των εκλογών του προσεχούς Οκτωβρίου.


Οι δυο πολιτικοί συναντήθηκαν χθες στο Μέγαρο Μαξίμου και θέλησαν και με βάσει τις δημόσιες δηλώσεις τους, ο ένας στήριξε τον άλλον. Αυτονόητο για δυο πολιτικούς της μεγάλης οικογένειας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Εξάλλου αυτό συνηθίζετε προεκλογικά και άρα δεν υφίσταται θέμα.

Το ζήτημα όμως αφορά την προσπάθεια της ισπανικής κυβέρνησης και κατά πόσο αυτή αποτελεί οδηγό-πιλότο για την Ελλάδα.

Ο πολιτικός αναλυτής του Bloomberg Αντόνθο Ρολντάν, επεσήμανε στο σημερινό του άρθρο, ότι η συνάντηση Ραχόι-Σαμαρά είναι μέρος του σχεδίου που έχει εκπονήσει η Άνγκελα Μέρκελ που είναι, όπως διευκρινίζει, ο πραγματικός πρωθυπουργός.

Αυτό δεν μπορεί κανείς να το επιβεβαιώσει, αλλά αξίζει να σταθούμε όμως στην επισήμανση του διεθνούς πρακτορείου, ότι η Ισπανία παρουσιάζεται από τον Μ. Ραχόι ως ένα παράδειγμα της επιτυχίας που μπορεί να επιτευχθεί αν ακολουθήσει κανείς τη συνταγή των μεταρρυθμίσεων και της ενοποίησης.

Δεν θα σταθώ στα σκάνδαλα που ταλανίζουν το Λαϊκό Κόμμα της Ισπανίας και την ιστορία με τα διπλά ταμεία, αλλά πρέπει να δούμε τι γίνεται στη μεγάλη χώρα της Ιβηρικής Χερσονήσου, που παρουσιάζεται και ως παράδειγμα που πρέπει να ακολουθηθεί.

Ο Μ. Ραχόι είπε ότι στην Ισπανία μετά από έξι χρόνια με αρνητικά αποτελέσματα υπάρχει ανάπτυξη 4% και δημιουργούνται θέσεις εργασίας.
Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική και αξίζει κανείς να επισημάνει, ότι εκτός από την πρόβλεψη για ανάπτυξη κατά 1,7% της ισπανικής οικονομίας το 2015 και την μείωση της ανεργίας, υπάρχει η εκτίμηση ότι το ποσοστό των ανέργων θα φθάσει στο 23,5% στο τέλος του έτους.

Η Ισπανία που παρουσιάζεται από τη Γερμανία ως η παράδειγμα για τα οφέλη που έχει η εφαρμογή του σχεδίου διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, θα δει το ΑΕΠ της να υπερβαίνει το 100% κατά το τρέχον έτος.

Εξάλλου, η κυβέρνηση της Μαδρίτης είναι σε ανοικτή γραμμή με το Βερολίνο και μπορεί να αισθάνεται τυχερή, διότι τις έγιναν πολλές παραχωρήσεις, όπως π.χ. η μη υπαγωγή της Ισπανίας στο ΔΝΤ και η απευθείας ενίσχυση των ισπανικών τραπεζών στο μηχανισμό στήριξης.

Αν αναζητήσει κανείς πληροφορίες από την Ισπανία, θα διαπιστώσει ότι η κρίση δεν έχει τελειώσει για τους απλούς Ισπανούς που είχαν να περικόπτονται συνεχώς κεφάλαια από τους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης.

Παραμονές της Πρωτοχρονιάς, πριν λίγες ημέρες, ο Μ. Ραχόι είπε ότι η ισπανική οικονομία θα «απογειωθεί», ενώ οι Ισπανοί μέχρι στιγμής εκτός από τις μειώσεις των κοινωνικών δαπανών, είδαν να απολύονται χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι.
Πολλές συμβάσεις εργασίας που υπογράφονται είναι μερικής απασχόλησης, μια κίνηση που συγκαλύπτει και το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας.

Η κυβέρνηση Ραχόι άλλαξε και το καθεστώς της αγοράς εργασίας, παρά τις ισχυρές αντιστάσεις των συνδικάτων που έχουν δύναμη και δεν είναι αποδυναμωμένα όπως στην Ελλάδα. Παράλληλα η εσωτερική ζήτηση στην Ισπανία έχει μειωθεί αισθητά, καθώς τα τελευταία χρόνια οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 15-20%, επηρεάζοντας την κατανάλωση.

Ουσιαστικά υπήρξε απορρύθμιση του μισθολογικού συστήματος και διαταράχθηκε το καθεστώς πολλών συλλογικών συμβάσεων εργασίας.

Με τον ρυθμό ανάπτυξης της ισπανικής οικονομίας, θα χρειαστούν, όπως εκτιμούν πολλοί οικονομολόγοι, περίπου 50 χρόνια για να επανέλθει η Ισπανία σε κανονικά επίπεδα κυρίως στον τομέα της απασχόλησης.

Επίσης, το ένα τέταρτο των οικογενειών με ένα ή δυο παιδιά, βρίσκεται σε κατάσταση φτώχειας με την Ισπανία να είναι στη δεύτερη θέση, σε ότι αφορά την παιδική φτώχεια.

Απλά μαθήματα από την Ιβηρική Χερσόνησο, που ενισχύουν το επιχείρημα γιατί δεν αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση ο Μ. Ραχόι.


Άρθρο   Άρης Ραβανός