Θέλει χρόνο και... πόνο

Η συμφωνία με τους δανειστές προσέφερε βαθιά ανάσα στην κυβέρνηση Τσίπρα. Παρότι εκβιάστηκε σκληρά με πιστωτική ασφυξία, κέρδισε μια μεγάλη ευκαιρία: να δει καταγεγραμμένες στη συμφωνία κάποιες δικές της προτάσεις και να συνδιαμορφώσει σημαντικό μέρος της πολιτικής που θα ακολουθηθεί στο ενδιάμεσο τετράμηνο και στην επόμενη συμφωνία.

Το κρίσιμο στοιχείο της εξαιρετικά ασαφούς συμφω­νίας είναι η «ευελιξία», η οποία θα χρησιμοποιηθεί και από τις δύο πλευρές - με τους επίσημους δανειστές να διατηρούν εκ των πραγμάτων το πλεονέκτημα. Η ευελιξία συνίσταται στην κατάθεση προτάσεων εκ μέ­ρους της Ελλάδας για το δέον γενέσθαι σε πολλά επί­πεδα άσκησης πολιτικής, έστω και αν στην τελική δια­μόρφωση θα έχουν λόγο οι δανειστές.

Η ευελιξία αυτή ήταν στοιχείο και του λήγοντος μνη­μονίου και είχε τεθεί στη διάθεση των προηγούμενων κυβερνήσεων. Όμως ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε για να ανασχεθεί η καταστροφική πορεία προς την ύφε­ση, την οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Αντιθέτως, χρησίμευσε για την εξυπηρέτηση των εγχώ­ριων «κουκουλοφόρων της τρόικας», επιχειρηματιών κάθε φυράματος, φιλικά προσκείμενων στις κυβερνή­σεις της τελευταίας πενταετίας.

Η ελληνική ευχέρεια για συνδιαμόρφωση της πολι­τικής εξαντλήθηκε στην εξυπηρέτηση των συμφε­ρόντων διαφόρων «βαρόνων», υπό τη βαριά σκιά της
απουσίας ενός «ελληνικού σχεδίου» για την έξοδο από την κρίση.

Το ίδιο περιθώριο προσφέρεται τώρα στην κυβέρνη­ση Τσίπρα, η οποία τελικά θα κριθεί στο ίδιο ακριβώς σημείο. Στο αν έχει - ή μπορεί να διαμορφώσει - ένα ελληνικό σχέδιο. Στο αν μπορεί να ανασυγκροτήσει τη χώρα ή θα παραδοθεί δεμένη χειροπόδαρα στους δα­νειστές και τους εγχώριους ολιγάρχες επιδεικνύοντας την ίδια ανικανότητα και εθελοδουλία με τους προη­γούμενους.

Η διαπραγμάτευση - με τα όσα λάθη - δεν είναι παρ­τίδα «μια κι έξω», αλλά μαραθώνιος. Στη διάρκειά του η λαϊκή στήριξη που εμφανίστηκε τον πρώτο μήνα θα διατηρηθεί μόνο αν η κυβέρνηση έχει το σθένος να μάχεται για λογαριασμό του λαού και της χώρας. Σε αντίθετη περίπτωση, θα εξατμιστεί πολύ συντομότε­ρα απ' όσο μπορεί κάποιος να φανταστεί.

Η Γερμανία δεν είναι... «φίλη» μας και οι κανόνες του ευρώ είναι μια θηλιά στον λαιμό μας, άρα το γήπεδο είναι σκληρό και κακοτράχαλο. Στο τέλος δεν θα με­τρήσουν οι προθέσεις, αλλά το αποτέλεσμα, αφού αυτό θα καθορίσει την πορεία μας τα επόμενα χρόνια. Θα χρειαστεί κόπος - και ίσως πόνος -, αλλά κάθε βή­μα προς την ανάκτηση των δυνατοτήτων της χώρας και, συνεπώς, της εθνικής κυριαρχίας θα εκτιμηθεί αναλόγως από έναν λαό που δεν μπορεί να κατρακυ­λήσει άλλο...



(Άρθρο στο "Ποντίκι")