Ήρθε "η ώρα του Καραμανλή";

Την Δευτέρα το πρωί θα χρειαστεί να σκύψουμε όλοι πάνω στο πραγματικό πρόβλημα και να σηκώσουμε τα μανίκια.  Να ξεχάσουμε το διχαστικό δημοψήφισμα...

... το ένα και μοναδικό ψηφοδέλτιο, την απόφαση Βούτση να απαγορεύσει την μετάδοση των αποτελεσμάτων από τις Περιφέρειες και τις δηλώσεις Καμμένου ότι ο στρατός εγγυάται την... εσωτερική ασφάλεια της χώρας. 

Την Δευτέρα θα πρέπει να βρούμε το κουράγιο να αρχίσουμε να κτίζουμε την χώρα αυτή από την αρχή. Γι' αυτό η χτεσινή παρέμβαση Καραμανλή έχει ιδιαίτερη σημασία. Επειδή η δουλειά αυτή χρειάζεται έναν ηγέτη.  

Δεν υπήρξα "καραμανλικός" και ουδέποτε μπόρεσα να καταλάβω τι ακριβώς σήμαινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Ένας φιλελεύθερος πίσω από το οικόσημο μιας οικογένειας; Σαν να βρισκόμαστε στον μεσαίωνα και να πρέπει κανείς να διαλέξει τον ευγενή που θα υπηρετήσει; Ούτε για αστείο! 

Απόρησα με τον Μίκη Θεοδωράκη και το περίφημο "Καραμανλής ή τανκς". Διαφώνησα με την σοσιαλμανία του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Μαγεύτηκα από την ρητορική του Κώστα Καραμανλή το 2004 για την επανίδρυση του κράτους και εξοργίστηκα στην συνέχεια από το γεγονός ότι πίστεψα. 

Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 2015. 

Η Ελλάδα απέχει πολύ από την περίοδο που κερδίζαμε. Το Euro στο ποδόσφαιρο, την Eurovision, το όνειρο να νιώσουμε έστω και για μια στιγμή ότι είμαστε ο περιούσιος λαός. Σήμερα μας είναι αρκετό να βρούμε λίγη αξιοπρέπεια έξω από τις κλειστές τράπεζες. 

Η Ελλάδα έχει χάσει. Εμείς όλοι έχουμε χάσει. Όχι μόνο τα λεφτά μας (αυτό είναι το λιγότερο), αλλά και τις ελπίδες μας. Κυρίως, όμως, έχουμε χάσει το δικαίωμα να ονειρευόμαστε, να δημιουργούμε. Ζούμε πάνω σε συντρίμμια. 

Ποιος μας φταίει; Όλοι! Ναι όλοι! Κάθε Έλληνας και μία γνώμη και ένας εχθρός. Να σας το πω όπως ακριβώς το νιώθω: Βαρέθηκα να γκρινιάζω, να μου φταίνε όλοι και όλα. Κουράστηκα να αντιμετωπίζω κάθε βράδυ τους εφιάλτες πολλών χαμένων δεκαετιών, επειδή ακριβώς δεν μπόρεσα να τους νικήσω νωρίτερα στο φως της ημέρας.

 Εθνικός διχασμός, Βενιζελικοί – Βασιλικοί, φυλακές Ακροναυπλίας, Κατοχή, Εμφύλιος, ξερονήσια, χούντα, μεταπολίτευση. Και τώρα; Χρεοκοπία, μνημόνια, κλειστές τράπεζες. Εκατό χρόνια εθνικού διχασμού, εκατό χρόνια συμφορών. Που θα καταλήξει; 

Μήπως ήρθε η ώρα; 

Η ώρα να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να κτίσουμε και πάλι αυτή την χώρα. Από την αρχή, πέτρα – πέτρα. Θα χρειαστεί να καθίσουμε όλοι σε ένα τραπέζι για να σώσουμε την πατρίδα που αγαπάμε. 

Μία χώρα που πρέπει να σωθεί από τους Βαρουφάκηδες και τους Καμμένους. Διότι ο στρατός δεν είναι ο εγγυητής της εσωτερικής ασφάλειας. Η πίστη μας στην Δημοκρατία, όμως, είναι σίγουρα. Κι  η Δημοκρατία δεν μπορεί να συνεχίσει να κακοποιείται τόσο βάναυσα. 

Ο Κώστας Καραμανλής είναι ένα πρόσωπο που μπορεί να ενώσει αυτή την στιγμή. Είναι το μόνο πρόσωπο που μπορεί να ενώσει τους Έλληνες. Όχι ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Ίσως όχι και ως επικεφαλής μιας κυβέρνησης. 

Σίγουρα ως επικεφαλής μιας εθνικής προσπάθειας να αναγεννηθούμε μέσα από τις στάχτες μας.  Κάθε προσπάθεια χρειάζεται ένα πρόσωπο – σύμβολο. Μπορεί να έχω άδικο, δεν διεκδικώ το αλάθητο του Πάπα. Πάντα, όμως, κατέθετα αυτό που πίστευα. Αυτό κάνω και τώρα...

(Άρθρο του Θανάση Μαυρίδη στο Capital.gr)