Παραμύθια της Ελληνικής Υπαίθρου

Μια φορά κι ένα καιρό, σ ένα χωριό, όχι πολύ μακριά από εδώ, ζούσανε τρία αγοράκια: Ο Αντωνάκης, ο Βαγγελάκης και ο Φωτάκης…

 

Ο πρώτος έμενε σ ένα σπίτι στα βόρεια, με ωραίο κήπο και μεγάλη μάντρα…  Ο Βαγγελάκης πάλι, δεν έδειχνε να τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα το που μένει, όσο το τι τρώει! Αρκεί να τρώει και να τρώει καλά!  Ο Φωτάκης πτωχός μεν αλλά τίμιος, είχε το μυαλό του στις σπουδές… Ήθελε όταν μεγαλώσει να γίνει δικηγόρος…

Δεν είναι γνωστό πως αυτοί οι τρεις, οι τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες συναντήθηκαν για πρώτη φορά στη παιδική χαρά, αλλά ο σοφός του χωριού έλεγε πως κάπου κρυμμένα εκεί, ήταν πολλά ζαχαρωτά κι όταν το μαθαν, έτρεξαν να τα καταβροχθίσουν!

Συναντήθηκαν μες το καταχείμωνο λοιπόν, όλο χαμόγελα και γίναν μια παρέα!  Κι αποφάσισαν να μην φανερώσουν το μυστικό σ άλλα παιδάκια, να κρατήσουν το γλυκό τους θησαυρό, μόνο γι αυτά πάση θυσία…

Μπουκωμένους τους πέτυχαν σαν μπήκαν μέσα κι άλλοι… 

«Σαν πολλοί να γίναμε» είπε πρώτος ο Αντωνάκης… «Ναι! Να διώξουμε όσους μπορούμε!» συμφώνησε με αγωνία ο Βαγγελάκης…  «Αν θα κάνω φίλους τους υπόλοιπους, θα μείνουν όλα για μένα» σκέφθηκε μέσα του ο Φωτάκης και αναφώνησε: «Εγώ, φεύγω απ την παρέα, γιατί αγαπάω πολύ και τα άλλα τα παιδάκια!!»

«Επιτέλους μόνοι φίλε!» ψιθύρισε στ αυτί του Αντωνάκη ο Βαγγέλης…  «Θα τα καταφέρουμε όλα μόνοι μας.. Δεν έχουμε ανάγκη κανέναν»…

Τώρα… Ο Αντωνάκης, πολύ θα ήθελε να τα φάει όλα μόνος του εδώ που τα λέμε, αλλά δεν θα κατάφερνε να τα κουβαλήσει σε σίγουρο μέρος, πριν του τα πάρουν οι υπόλοιποι…

Νύχτωσε… 

Φύγαν όλοι να πάνε σπίτια τους, με πολλές σκέψεις στο μυαλό τους… Ο καθένας τις δικές του βέβαια…

Γιατί το θέμα βλέπετε, δεν ήταν να παίζουν τελικώς παρέα, ίσως μαζί και με τους υπόλοιπους, αλλά να γεμίσουν τις όμορφες, στρογγυλές κοιλίτσες τους!

Η Ιστορία συνεχίζεται…

(Για την μεταφορά της ιστορίας απ το στόμα του σοφού του χωριού, Γρηγόρης Δεσύπρης)

Hellas 2 News