Το σκάνδαλο της ασυλίας!

(Του Νίκου Χατζηνικολάου, από το enikos.gr)

Ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούν οι πολιτικοί μας ταγοί κάθε φορά που υπόκεινται σε δημόσιο έλεγχο για τα οικονομικά τους είναι σχεδόν πανομοιότυπος. Επικαλούνται τα... ύποπτα συμφέροντα και τις... υπόγειες μεθοδεύσεις αόρατων εχθρών τους, προκειμένου να τους πλήξουν. 

Και η απλή ακόμη δημοσίευση της είδησης ότι ελέγχονται οι ίδιοι, τα κόμματα τους ή τα ιδρύματα, μέσω των οποίων εξασφαλίζουν «βήμα» και πόρους για την προβολή και την παρέμβασή τους μετά την πολιτική τους αποστρατεία, είναι αρκετή για να δικαιολογήσει τη διατύπωση από την πλευρά τους ακραίων σεναρίων και θεωριών συνωμοσίας....


Στην Ελλάδα ο απλός έλεγχος των οικονομικών ενός πολιτικού προσώπου, ιδίως μάλιστα αν πρόκειται για κορυφαίο και προβεβλημένο στέλεχος, είναι πάντοτε το αποτέλεσμα κάποιας... άθλιας σκευωρίας! Δημόσιο έλεγχο υφίστανται αδιαμαρτύρητα μόνον οι πολίτες. Οι πολιτικοί εξακολουθούν, στην πλειονότητά τους να θεωρούν ότι είναι... ιερά πρόσωπα και ότι επομένως πρέπει να κινούνται και να ενεργούν υπεράνω του νόμου. Η «ιδεολογία» της ασυλίας, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν ανήκουν σε μεγάλα πολιτικά τζάκια, σε «ιστορικές» πολιτικές οικογένειες, εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να καθοδηγεί και να υπαγορεύει τις κινήσεις και τις αντιδράσεις τους.

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΕ ΟΛΕΣ τις δημοκρατικές ευρωπαϊκές κοινωνίες θεωρούνται αυτονόητα, εδώ δεν είναι. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, η συζήτηση για τον πρωτοφανή υπερδανεισμό των κομμάτων από το κρατικό τραπεζικό σύστημα, τα προηγούμενα χρόνια, είναι περίπου... απαγορευμένη. Κανείς δεν ρωτά με ποια κριτήρια δόθηκαν τα δάνεια αυτά, ούτε αν και πότε θα επιστραφούν. Οπως κανείς βέβαια δεν ρωτά και πως είναι δυνατόν αυτοί που δεν κατάφεραν να διαχειριστούν με στοιχειώδη επιτυχία τα του οίκου τους να κρατούν στη συνέχεια το τιμόνι της χώρας... Στην Ελλάδα ο υπερβολικός και ανεξήγητος πλουτισμός πολιτικών που δεν εργάσθηκαν ποτέ στη ζωή τους και που πριν από μερικά χρόνια ξεκίνησαν την κοινοβουλευτική τους διαδρομή χωρίς να διαθέτουν κάποια άξια λόγου περιουσία αντιμετωπίζεται περίπου ως... φυσικό φαινόμενο! Και όποιος ζητά να ελεγχθεί πραγματικά σε βάθος το πόθεν έσχες τους χαρακτηρίζεται σχεδόν αυτομάτως υπονομευτής και προβοκάτορας. Και πολύ συχνά βρίσκεται αντιμέτωπος με μηχανισμούς ηθικής -και όχι μόνο- εξόντωσής του... Και βέβαια στη σημερινή Ελλάδα οι πρώην πρωθυπουργοί δεν καλούνται ούτε καν ως απλοί μάρτυρες όταν πραγματοποιείται δικαστικός ή κοινοβουλευτικός έλεγχος σκανδαλωδών υποθέσεων που συνδέονται με την περίοδο της δικής τους κυβερνητικής θητείας...

ΕΙΝΑΙ ΝΩΠΑ τα παραδείγματα αρνήσεων πρώην πρωθυπουργών να προσέλθουν και να καταθέσουν σε συνεδριάσεις εξεταστικών επιτροπών της Βουλής, παρότι εκλήθησαν. Οπως πρόσφατες είναι και οι επισκέψεις εκπροσώπων των επιτροπών αυτών σε γραφεία πρώην πρωθυπουργών, για να παραλάβουν ένα τυπικό υπόμνημα αντί πραγματικής κατάθεσης και να απέλθουν πανευτυχείς για τη... γνωριμία και ευγνώμονες για τον... καφέ που τους προσφέρθηκε! Η πλέον τρανταχτή, όμως, περίπτωση του τελευταίου διαστήματος είναι αυτή της άρνησης του δικαστηρίου στο οποίο εκδικάζεται το σκάνδαλο με τις μίζες των εξοπλισμών να καλέσει τον πρώην πρωθυπουργό κ. Κ. Σημίτη και τους υπουργούς-μέλη του ΚΥΣΕΑ της εποχής του να καταθέσουν και να εξετασθούν, παρά το δίκαιο και εύλογο αίτημα του βασικού κατηγορουμένου για την υπόθεση αυτή κ. Α.Τσοχατζόπουλου. Αρνηση που δεν έχει καμμιά λογική και δεν μπορεί να γίνει κατανοητή, παρά μόνον αν εξηγηθεί με βάση τη θεωρία ότι όσοι διετέλεσαν πρόεδροι κυβερνήσεων στην Ελλάδα είναι ιερά πρόσωπα, ένα είδος τοτέμ, «άγιες» εικόνες και δεν επιτρέπεται όχι η κλήση τους στο δικαστήριο, αλλά ούτε καν η απλή επίκληση του ονόματός τους!

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ που κυριαρχεί στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες βαρύνεται με σωρεία σκανδάλων, τα οποία έχουν ουσιαστικά συγκαλυφθεί. Εχουμε σκάνδαλα, αλλά όχι ενόχους. Και βέβαια αυτό το παρηκμασμένο πλέον σύστημα έχει τεράστιες ευθύνες για την πολιτική, ηθική και οικονομική χρεωκοπία της χώρας, στην οποία συνέβαλε αποφασιστικά με την ανικανότητα και την ανηθικότητά του. Σήμερα ορισμένα από τα κορυφαία του στελέχη, βλέποντας να μεγαλώνει καθημερινά το κοινωνικό ρεύμα της αμφισβήτησης των πεπραγμένων τους, αμύνονται με λύσσα υπέρ των κεκτημένων τους και ιδίως υπέρ της ασυλίας τους, όπως αυτή διαμορφώθηκε με ένα ισχυρό πλέγμα νομοθετικών ρυθμίσεων κομμένων και ραμμένων στα μέτρα τους. Πρόκειται για μια μάχη οπισθοφυλακής, την οποία καθοδηγούν οι πλέον διεφθαρμένες δυνάμεις της πολιτικής μας σκηνής. Αυτοί που φέρουν τις βαρύτερες ευθύνες για το σημερινό εθνικό μας κατάντημα. Αυτοί που συνεχίζουν ακόμη και σήμερα, που ο λαός δυστυχεί εξαιτίας τους, να συμπεριφέρονται και να ενεργούν, με τον ίδιο σκανδαλώδη, φαύλο και ανήθικο τρόπο, που χαρακτήρισε την πολιτική τους διαδρομή των προηγούμενων δεκαετιών. Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα της οριστικής αποστρατείας τους; Μήπως ήρθε η ώρα να εγκαθιδρυθεί επιτέλους ένα κράτος δικαίου, ισονομίας και ισοπολιτείας, στο οποίο οι πολιτικοί θα δίνουν καθημερινά και έμπρακτα το παράδειγμα της έντιμης και καθαρής πορείας; Μήπως ήρθε η ώρα να περάσει από τη Βουλή ένας νόμος, με μία μόνο φράση: «Ο πολιτικός έχει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του απλού πολίτη»; 

Μήπως;