Η βιογραφία του Μπρους Σπρίνγκστιν – Κατάθλιψη, ψυχανάλυση, πείσμα και ατόφιο ροκ

(Απόσπασμα/Προδημοσίευση, από το iefimerida)

Οι κορυφαίες εφημερίδες του κόσμου το έχουν στα βιβλία που πρέπει να διαβάσεις, οι ανά τη γη λάτρεις του Μπρους Σπρίνγκστιν παραληρούν και όσοι αγαπούν τις δυνατές βιογραφίες που βλέπουν πίσω από τις γρίλιες έχουν απολαύσει ένα μοναδικό ανάγνωσμα...

 Τώρα, η βιογραφία του Μπρους Σπρίνγστιν με τίτλο... Μπρους που έγραψε ο Πίτερν Ειμς Κάρλιν σε συνεργασία με τον αστέρα, μυρίζει καυτό μελάνι και στα ελληνικά αφού σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα σε μετάφραση Γιώργου Μιχαλόπουλου από τις εκδόσεις Ροδακιό και τη σειρά Λατέρνατιβ.

Eίναι η πρώτη βιογραφία που γράφεται για τον Μπρούς Σπρίνγκστιν με συγκατάθεση και μαρτυρίες του ίδιου του ρόκερ και ανθρώπων που έζησαν κοντά του όπως η οικογένειά του. Ο Κάρλιν επιμένει πως δεν είχε πρόσβαση όπως ο Σπρίνγστιν στο τελικό αποτέλεσμα, κάτι που μας πείθει αφού βλέπουμε τον απόλυτο αστέρα της αμερικανικής ροκ να εμφανίζεται απότομος, να παίρνει αντικαταθλιπτικά χάπια να κάνει ψυχανάλυση.

Το iefimerida.gr εξασφάλισε αποσπάσματα του βιβλίου σε μια προδημοσίευση που ανιχνεύει την αρχή της καριέρας τους αλλά και αυτό το περίεργο μείγμα πολιτικών ιδεολογιών που είναι ο Σπρίνγκστιν... «Έχει ιδεολογία δημοκρατικού, λεξιλόγιο ρεπουμπλικάνου και μεθοδολογία φιλελεύθερου.»



ΚΕΦ. 8
Κάθισαν έξω από το κλαμπ και ο Χάμοντ είπε στον Μπρους ότι η ζωή του έμελλε να αλλάξει. «Θα γίνεις ένας καλλιτέχνης της Columbia», είπε ο Χάμοντ, όπως θυμάται ο Σπιτζ. Έμεναν ακόμη λίγα βήματα –για παράδειγμα, μια οντισιόν με το διευθυντή της Columbia Κλάιβ Ντέιβις– αλλά ο Χάμοντ υποσχέθηκε ότι θα τον καθοδηγεί σε όλη τη διαδικασία επιστρατεύοντας την ενέργεια και τη μεγάλη εμπειρία του ώσπου να βεβαιωθεί ότι η εταιρεία στο σύνολό της θα αναγνώριζε ποιος ήταν ο Μπρους και τι μπορούσε να κάνει. Η επόμενη κίνησή τους έγινε στο κτίριο της CBS το άλλο απόγευμα, όταν ο Χάμοντ, με τον Έιπελ στο ρόλο του συμπαραγωγού, ηχογράφησε αρκετά ντέμο ώστε να γεμίσει ένα δίσκο αλουμινίου που θα μπορούσε να κυκλοφορήσει εντός της εταιρείας. Όταν ο Μπρους μπήκε στο στούντιο με την κιθάρα κρεμασμένη στο λαιμό του, η ηχογράφηση κύλησε αβίαστα. «Απλώς σηκώθηκα και τραγούδησα τα καλύτερα τραγούδια μου», θυμήθηκε ο Μπρους το 1998. «Ένιωθα μεγάλη αυτοπεποίθηση για αυτό που έκανα... Και ταυτόχρονα ήμουν πολύ νευρικός.» Όταν, μια-δυο μέρες αργότερα, ο Ντέιβις επέστρεψε στο γραφείο, ο Χάμοντ εμφανίστηκε στην πόρτα του κρατώντας έναν ολοκαίνουριο δίσκο με τις ηχογραφήσεις των τραγουδιών της οντισιόν, τον τοποθέτησε στο πικάπ και κατέβασε τη βελόνα. Ο Ντέιβις εντυπωσιάστηκε τόσο ώστε να ζητήσει απ' τον Χάμοντ να προγραμματίσει μια προσωπική ακρόαση και, λίγες μέρες αργότερα, χαιρέτησε εγκάρδια τον Μπρους και του ζήτησε να πάρει την κιθάρα του.
Ο Ντέιβις ανακάθισε στην καρέκλα του πριν καν ολοκληρωθεί το πρώτο τραγούδι. «Τον βρήκα πολύ ξεχωριστό», λέει. «Είχα εντυπωσιαστεί με τις συνθέσεις και την εικόνα του.» Γιατί, ενώ μπορούσε να βρει ομοιότητες μεταξύ του νεαρού τραγουδοποιού και του Ντίλαν, ο πρόεδρος της Columbia ενθουσιάστηκε ακόμα περισσότερο νιώθοντας πόσο διαφορετικός ήταν ο Σπρίνγκστιν από τον άλλο καλλιτέχνη. Και καθώς τα τραγούδια του Μπρους τον ταξίδευαν στα γκρίζα τοπία των πραγματικών και ονειρικών κόσμων του Νιου Τζέρσεϊ και της Νέας Υόρκης, ο Ντέιβις ένιωσε να βυθίζεται σε ένα σκηνικό συναρπαστικό και πρωτόγνωρο. «Τα θέματα για τα οποία έγραφε, η ποίηση που χαρακτήριζε τη δουλειά του ήταν πολύ διαφορετική απ' αυτή του Ντίλαν», λέει. Όταν τελείωσε, ο Ντέιβις είπε στον Χάμοντ να υπογράψει όσο το δυνατόν ταχύτερα το συμβόλαιο του νεαρού κ. Σπρίνγκστιν με την Columbia Records.
Το τελικό συμφωνητικό έφτασε στο γραφείο του Έιπελ μερικές μέρες μετά. Ο Μπρους πήρε το αντίγραφό του μαζί του στο Άσμπερι Παρκ για να το διαβάσει διεξοδικά. Αδυνατώντας να αναλύσει μόνος του τους νομικούς όρους, έκατσε στο πάτωμα του μισοάδειου διαμερίσματός του με την Ρόμπιν Νας, μια φίλη από τους μουσικούς κύκλους της Ακτής του Τζέρσεϊ, διαβάζοντας το ζωτικής σημασίας έγγραφο στο φως των κεριών, αφού δεν είχε ούτε για να πληρώσει το λογαριασμό του ηλεκτρικού. «Το κοιτάξαμε λέξη προς λέξη», έγραψε η Ρόμπιν στα απομνημονεύματά της, που δημοσιεύτηκαν σε μια ιστοσελίδα θαυμαστών. «Εγώ έψαχνα όλες τις βαριές λέξεις σ' ένα λεξικό.»
Την επομένη ο Μπρους πήρε τηλέφωνο στο σπίτι των γονιών του στο Σαν Ματέο και είπε στη μάνα του τα καλά νέα. Η Παμ Σπρίνγκστιν, που μόλις τελείωνε την πέμπτη δημοτικού, θυμάται ότι άκουσε το διάλογο από την πλευρά της Αντέλ. «Η μαμά έλεγε: "Αχά, αχά... Αλήθεια; Αλήθεια; Ωραία. Και πώς θα λέγεσαι τώρα;" Σιωπή. Μετά: "Ώστε δε θα το αλλάξεις το όνομά σου;"»
«Η μαμά μου ήταν πολύ ενθουσιασμένη», λέει η Παμ. «Νομίζω ότι και ο μπαμπάς μου ήταν κάμποσο ενθουσιασμένος.»
Μετά απ' αυτό, η κοινωνική εκτίναξη του Μπρους –σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Νταγκ– έγινε το εφαλτήριο για μια σταδιακή αλλά ξεκάθαρη αλλαγή στην αντίληψή του για τον κόσμο και τις δυνατότητες που προσφέρονται. «Τότε», θυμάται η Παμ, «ήταν που άρχισε να λέει: "Από δω και μπρος δεν πρόκειται ποτέ να πω σε κανέναν τι πρέπει ή τι δεν πρέπει να κάνει στη ζωή του."».



ΚΕΦ. 25
Έτσι, ενώ η ευαισθησία του Μπρους πήγαζε κατά κύριο λόγο απ' το φιλελευθερισμό της Νέας Συμφωνίας, η ιδεαλιστική του αντίληψη της εργατικής τάξης είχε ως θεμελιώδεις αρχές τις αρετές της εργασίας, της οικογένειας, της πίστης και της κοινότητας. Τίποτα απ' όλα αυτά δε θα θεωρούνταν επαναστατικό αν η αποσύνθεση του αμερικανικού φιλελευθερισμού στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στη δεκαετία του '80 δε συνεπαγόταν τον ορισμό σε ευρεία έκταση των αξιών που είχαν επικρατήσει ως συντηρητικές. Το γεγονός ότι ο Μπρους ούτε αποδεχόταν ούτε αναγνώριζε την πολιτικοποίηση των παραδοσιακών αρχών ήταν καταφανές στην εργασιακή του ηθική και στις συμβολικές κοινότητες που δημιούργησε με το E Street Band και με τους οπαδούς που αγόραζαν τους δίσκους του και πήγαιναν στις συναυλίες του. Ακόμα κι όταν τα τραγούδια του καταδίκαζαν την απληστία της άρχουσας τάξης και τη φθορά μέσα στο δίχτυ ασφαλείας της κοινωνίας, ωστόσο είχαν μπόλικες αναφορές στη σημαία, στην εργασία, στους βετεράνους, στην πίστη και στα ακλόνητα θεμέλια της πατρίδας και της οικογένειας. «Δεν προσπαθεί να κρύψει τις πολιτικές του θέσεις», έγραψαν οι Κρίστοφερ Μπόρικ και Ντέιβιντ Ροουζενγουόσερ στη μελέτη τους «Η δεξιά πλευρά του Σπρίνγκστιν: Ο συντηρητισμός ενός φιλελεύθερου ινδάλματος», που παρουσιάστηκε το 2009 στο Συνέδριο Μπρους Σπρίνγκστιν του Πανεπιστημίου του Μόνμαουθ. «Έχει ιδεολογία δημοκρατικού, λεξιλόγιο ρεπουμπλικάνου και μεθοδολογία φιλελεύθερου.»
Όπως ακριβώς συγκέρασε το γκόσπελ, το ροκ εν ρολ, το rhythm and blues, τη φολκ, την τζαζ και τη μουσική των πανηγυριών σε έναν ήχο που συμπύκνωνε την κραυγή του έθνους, με τον ίδιο τρόπο η ιδιαίτερη μαγεία του Μπρους προέκυπτε από την ικανότητά του να ανιχνεύει τις σχέσεις που κρατούν τον κόσμο ενωμένο ακόμα κι όταν μοιάζει σαν να βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης. »

Το «αφεντικό» παρουσιάζεται
Στις 30 Δεκεμβρίου θα γίνει η παρουσίαση της βιογραφίαςστο βιβλιοπωλείο Φωταγωγός (Στοα Κουρτάκη, Κολοκοτρώνη 59Β) στις 7 το απόγευμα.Θα μιλήσουν οι Μαρία Μαρκουλή, Ηλίας Πυκνάδας (mixtape.gr), Γιώργος Μιχαλόπουλος (Μεταφραστής). Θα υπάρξει παρέμβαση διάσημων ... Μπρουσολόγων ενώ τη μουσική επένδυση θα κάνει ο Ανδρέας Μητρέλης που έχει δει πάνω από 50 live του «αφεντικού».

Πηγή