Οι χαμένες ευκαιρίες στα δυτικά των Ιμίων!

Δεκαοκτώ χρόνια μετά την κρίση των Ιμίων και επειδή η κατάσταση γύρω από τις ελληνικότατες νησίδες είναι τραγική, με το Ελληνικό Λιμενικό να λαμβάνει άνωθεν εντολές να μην «παρενοχλεί» τουρκικά αλιευτικά που ψαρεύουν με βάση εθνικό σχέδιο της Αγκυρας, δυτικά των Ιμίων...

...κρίναμε σκόπιμο να παραθέσουμε το κεφάλαιο «Τα Ιμια και ο Οτζαλάν» από το βιβλίο που συνέγραψε ο υπογράφων, (Σάββας Καλεντερίδης), με τίτλο «Παράδοση Οτζαλάν - Η ώρα της αλήθειας», για να βγάλει ο κάθε αναγνώστης τα συμπεράσματά του: «Απ' ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, όταν άρχισε να ανεβαίνει η ένταση στα Ιμια, οι Τούρκοι στρατηγοί είχαν συσκεφθεί στο τουρκικό επιτελείο και είχαν προβεί στην εκτίμηση ότι υπό τις συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την περίοδο οι ίδιοι ήσαν εντελώς ανέτοιμοι να χειριστούν στρατιωτικά μια κρίση και οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις δεν ήταν σε θέση να διεξάγουν έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο. Θα ήταν ολοκληρωτική καταστροφή γι' αυτούς.

Από την άλλη πλευρά, αν ήθελαν να θέσουν... θέμα αμφισβητούμενων νησιών, είχαν μια σειρά από άλλα νησιά να το κάνουν. Τα Ιμια ήσαν τα πλέον ακατάλληλα, αφού η Τουρκία τα είχε παραχωρήσει με συμφωνία στην Ιταλία και αυτή με τη σειρά της τα παραχώρησε πάλι με συμφωνία στην Ελλάδα.

Αυτός είναι και ο λόγος που λίγες μέρες μετά ο Τούρκος αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ισμαήλ Χακκί Καράνταϊ, αναφερόμενος στην κρίση των Ιμίων, δήλωνε: “Ηταν ένα στρατηγικό λάθος”. Ο Σημίτης, πρωθυπουργός δύο ημερών, χωρίς ψήφο εμπιστοσύνης, δεν κατάφερε να χειριστεί αποτελεσματικά την κρίση και στην ουσία κρεμόταν από τις διαθέσεις των Αμερικανών. Από τη μια μεριά, η Τουρκία, η οποία, παρόλο που ήταν σε μειονεκτική θέση από πλευράς συσχετισμού δυνάμεων στην περιοχή, έθετε προκλητικά τελεσίγραφα προς την Ελλάδα με την απειλή βίας και, από την άλλη, ένας άπειρος πρωθυπουργός, που δεν είχε λάβει ψήφο εμπιστοσύνης.

Ας δούμε, όμως, την κατάσταση. Στα Ιμια ήμασταν σαφώς σε πλεονεκτική θέση, αφού αφενός είχαμε με το μέρος μας το διεθνές δίκαιο και αφετέρου ο συσχετισμός των ναυτικών δυνάμεων που είχαν καταπλεύσει στην περιοχή ήταν υπέρ ημών. Στην περιοχή αλλά και σε ολόκληρο το Αιγαίο ο Ελληνικός Στόλος κυριαρχούσε. Στον Εβρο ήμασταν απολύτως ασφαλείς και σε σαφώς πλεονεκτική θέση, αφού γνωρίζαμε ότι οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να κινήσουν ούτε ένα άρμα, λόγω των παρατεταμένων βροχοπτώσεων, που είχαν καταστήσει όλα τα δρομολόγια των αρμάτων αδιάβατα. Την ίδια στιγμή, όλες οι μονάδες του Ελληνικού Δ' Σώματος Στρατού είχαν κινητοποιηθεί άμεσα και βρίσκονταν έγκαιρα στις θέσεις που προβλέπουν τα σχέδια, σε ποσοστό 100%.

Σε επίπεδο προετοιμασίας και κινητοποίησης κρατικών μηχανισμών ήμασταν μερικές μέρες μπροστά από τους Τούρκους, λόγω της διακλαδικής άσκησης “Αλέξανδρος - 99”, που ήταν σε εξέλιξη. Από την άλλη πλευρά, τα δύο από τα τέσσερα αρματαγωγά των Τούρκων ήσαν εκτός ενεργείας για διάφορους λόγους, άρα οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να πραγματοποιήσουν αμφίβια επιχείρηση μεγάλης κλίμακας. Δεν μπορούσαν δηλαδή να κάνουν πόλεμο.

Και ενώ η Ελλάδα είχε το πλεονέκτημα σε επίπεδο στρατιωτικής δύναμης, δεχόταν από την Τουρκία προκλητικά τελεσίγραφα με την απειλή χρήσης βίας. Και αντί να διαπραγματευτεί πολιτικά την υπεροχή που είχε σε στρατιωτικό επίπεδο, τελικά, υποχώρησε. Τι να πεις! Κανείς δεν θέλει πόλεμο, αλλά και κανείς δεν μπορεί να ακυρώνει την υπόσταση και τις βασικές αρχές λειτουργίας ενός κράτους. Και όταν ένα άλλο κράτος προσπαθεί να σου αποσπάσει πολιτικά οφέλη με απειλή χρήσης βίας, δεν υποχωρείς άτακτα, τη στιγμή μάλιστα που έχεις και το πλεονέκτημα στον τομέα αυτό.

Ανεξάρτητα με το ποιος και γιατί προκάλεσε την κρίση, τα Ιμια ήταν μια ευκαιρία να πάρουν οι Τούρκοι ένα ιστορικό μάθημα και να συμμορφωθούν με αυτά που επιβάλλουν η διεθνής νομιμότητα και ο πολιτισμένος κόσμος. Και δεν υπονοώ φυσικά τον πόλεμο, αλλά τη σωστή διαχείριση της κρίσης, που θα ξεγύμνωνε τις αδυναμίες της Αγκυρας, που ήταν πολλές. Ολα αυτά όμως δεν μπορούσε να τα δει και να τα αξιολογήσει η νεοσύστατη κυβέρνηση και ο άπειρος, χωρίς ψήφο εμπιστοσύνης, πρωθυπουργός. Δεν μπόρεσε να δει την Ελλάδα και την Ιστορία της και εξέλαβε τα γεγονότα ως μια συνωμοσία εναντίον του. Είδε το δέντρο και δεν είδε το δάσος».

Του  Σάββα Καλεντερίδη στην εφημερίδα Δημοκρατία