Success Story: Το Δημόσιο από ιδιοκτήτης μετατράπηκε σε ενοικιαστή.

Σε φαρσοκωμωδία εξελίσσεται η περιβόητη ιδιωτικοποίηση 28 ακινήτων του Δημοσίου, που παραδόθηκαν σε επιλεγμένους ιδιώτες με τη μέθοδο της πώλησης και επανενοικίασης («sale-and-lease-back») τον Νοέμβριο του 2013. Το Δημόσιο από ιδιοκτήτης μετατράπηκε σε ενοικιαστή...


 Πήρε μόλις 261,31 εκατ. ευρώ, δηλαδή περίπου 960 ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο, που κατατέθηκαν απευθείας στον ειδικό λογαριασμό των δανειστών στην Τράπεζα της Ελλάδος, ενώ παράλληλα, σύμφωνα με τους όρους του διαγωνισμού, δεσμεύτηκε να καταβάλλει εγγυημένο μίσθωμα 30 εκατομμυρίων ευρώ ετησίως επί 20 χρόνια, ανοίγοντας μία «μαύρη τρύπα», συνολικά 600 εκατομμυρίων ευρώ.

Τώρα αποκαλύπτεται ότι το Δημόσιο δεν έχει να καταβάλει τα μισθώματα. Οι νέοι ιδιοκτήτες και μισθωτές έχουν εμφανισθεί από τον Ιούνιο στους διαδρόμους του υπουργείου Οικονομικών, διεκδικώντας τα ενοίκιά «τους», ενώ οι οικονομικές υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών καλούνται να βρουν τρόπο να καλύψουν απαιτήσεις, οι οποίες δεν έχουν προϋπολογισθεί στον προϋπολογισμό 2014 και είναι εκτός προβλέψεων του Μεσοπρόθεσμου 2014-2018.

«Προικοδότηση»


Ανάμεσα στα 28 ακίνητα, στα οποία το Δημόσιο από ιδιοκτήτης έγινε ενοικιαστής, με υψηλότατο και εγγυημένο μίσθωμα, είναι κτήρια 5 υπουργείων (Πολιτισμού, Εσωτερικών, Δικαιοσύνης, Υγείας και Παιδείας), 13 κτήρια ΔΟΥ, το κτήριο της ΓΑΔΑ και του Αρχηγείου Αστυνομίας Θεσσαλονίκης κ.ά. στα οποία εξακολουθούν να στεγάζονται οι αντίστοιχες δημόσιες υπηρεσίες.

Οι δύο κτηματικές εταιρείες, που τα απέκτησαν μέσω σχετικού διαγωνισμού, είναι θυγατρικές ελληνικών τραπεζών (της Πανγαίας της Εθνικής και της Eurobank Properties της Eurobank), ανακεφαλαιοποιημένων με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων.

Στην πραγματικότητα, τα 28 ακίνητα προστέθηκαν στην «προικοδότηση» των δύο κτηματικών εταιρειών για την πώλησή τους, καθώς έχει κλείσει η πώληση της Πανγαίας στο ισραηλινών συμφερόντων fund «INVEL» με έδρα την Ολλανδία, ενώ η Eurobank Properties πέρασε στο διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.

Με το πέρας των 20 χρόνων, το Δημόσιο αποκτά δικαίωμα προαίρεσης αγοράς, δηλαδή δικαίωμα να εξαγοράσει όποια από αυτά τα κτήρια το ενδιαφέρουν, όχι όμως στην «τιμή ευκαιρίας», στην οποία πουλήθηκαν τα 28 ακίνητα, αλλά στην τότε αγοραία τιμή τους, αλλιώς οι σημερινοί αγοραστές μπορούν πλέον να τα διαθέσουν όπως θέλουν.

Επίσης, στην όλη διαδικασία, καταστρατηγήθηκε η εφαρμογή των διατάξεων που προβλέπονται από τον Ν. 3130/2003 (ΦΕΚ 76Α/2003) «περί μισθώσεων ακινήτων από το Δημόσιο», με αποτέλεσμα να μη διασφαλίζονται τα δικαιώματα του Δημοσίου, ούτε καν ως εκμισθωτή.

«Φούσκα»

Είναι εντυπωσιακό ότι η πώληση των δημοσίων κτηρίων εμφανιζόταν από τους κυβερνητικούς αρμόδιους και τους μαθητευόμενους μάγους των «μεταρρυθμίσεων» ως ένα «βάρος», από το οποίο θ' απελευθερωθούν οι φορολογούμενοι υπέρ της καταβολής μισθών και συντάξεων και της ανάπτυξης, με δημιουργία θέσεων εργασίας για τους νέους, ενώ με τον καθαρά παραπλανητικό τίτλο «Περί περιστολής των δημοσίων δαπανών», η κυβέρνηση διαφήμιζε ότι θα κόψει από τους τότε ιδιώτες-ιδιοκτήτες κτηρίων, στα οποία στεγάζονταν δημόσιες υπηρεσίες, 15 εκατ. ευρώ σε ετήσια μισθώματα.

Πράγμα που αποδείχθηκε «φούσκα», καθώς τα συμφέροντα των μισθωτών κτηρίων του Δημοσίου ζουν και βασιλεύουν, ενώ πλήθος αστικά ακίνητα του Δημοσίου, που θα μπορούσαν να καλύψουν ευρύτατες ανάγκες δημοσίων υπηρεσιών μένουν ανοίκιαστα και αναξιοποίητα.














Πηγή