Κώστας Καραμανλής- Γιώργος Παπανδρέου: Η μέρα με τη νύχτα

Γράφει ο Νίκος Παναγιωτόπουλος (Newpost)

Κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε χαρακτηρίσει την Ελλάδα «απέραντο φρενοκομείο». Από τότε δεν έπαψε να επιβεβαιώνεται κάθε φορά που η χώρα έμπαινε σε βαθύ τούνελ κρίσης.
Σε αυτή τη χώρα που κυριαρχεί η...
αμνησία, όλοι βρίσκουν το δίκιο τους, κάποια στιγμή ή τουλάχιστον προσπαθούν να το βρουν. Και φυσικά τις δικές τους βαρύτατες ευθύνες επιχειρούν να τις εμφανίσουν ως σωτηρία της χώρας.

Ακόμα και ο Γιώργος Παπανδρέου, ο άνθρωπος που ένα πρωινό από το Καστελόριζο, χωρίς δημοψήφισμα-συμμετοχική δημοκρατία, αποφάσισε και διέταξε βάζοντας μια χώρα στη χειρότερη κρίση μετά τον εμφύλιο.
Ναι ο άνθρωπος του δόγματος «λεφτά υπάρχουν», επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος με «Κίνημα» που κανείς δεν κατάλαβε αν είναι σωτηρίας της χώρας ή σωτηρίας του ίδιου από την...ιστορία!

Ο Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε να γίνει «πατροκτόνος» να σκοτώσει με τα ίδια του χέρια το ΠΑΣΟΚ το «αίμα και το σώμα» του Ανδρέα Παπανδρέου.

Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να λοξοδρόμησε, μπορεί να έχασε το ιδεολογικό του στίγμα και με ευθύνη του Γιώργου, αλλά από αυτό μέχρι ο γιος του ιδρυτή του, που αν δεν είχε αυτή τη σχέση δεν θα γινόταν ποτέ πρωθυπουργός, να επιχειρεί τη διάλυση του υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Άλλο Καραμανλής,  άλλο Παπανδρέου  

Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Καραμανλής ταυτίστηκαν με την έναρξη της κρίσης με διαφορετικό τρόπο αλλά και στη συνέχεια ακολούθησαν διαφορετικά μονοπάτια.

Ο Κώστας Καραμανλής έκανε κάτι πρωτόγνωρο, που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ από τη μεταπολίτευση. Βγήκε και είπε στον ελληνικό λαό ότι χρειάζονται να ληφθούν άμεσα μέτρα, ότι θα παγώσει μισθούς και συντάξεις. 

Και όλα αυτά προεκλογικά δεν είπε άλλα πριν και άλλα μετά...

Αρκετοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι εάν το είχαμε κάνει αυτό το 2009 δεν θα ήμασταν στη σημερινή κατάσταση, θα ήμασταν πολύ καλύτερα.

Ο κ. Παπανδρέου αντιθέτως βγήκε και είπε «λεφτά υπάρχουν» και έχασε πολύτιμο χρόνο με την... πράσινη ανάπτυξη για να μας φορέσει το όχι και τόσο οικολογικό κοστούμι του ΔΝΤ.

Μετά την αποκαθήλωση του από τον πρωθυπουργικό θώκο άρχισε τα ταξίδια και τις ομιλίες στις οποίες ανέλυε τον τρόπο που έσωσε τη χώρα από τη χρεοκοπία.  

Τραγικό και ειρωνικό την ώρα που Έλληνες βίωναν τη χρεοκοπία στην εργασία τους και στο σπίτι τους... Παράλληλα υπονόμευε και δημιουργούσε κλίμα εναντίον του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, στον οποίο ο ίδιος έδωσε το χρίσμα όταν τον έκανε Υπουργό Οικονομικών στη δική του κυβέρνηση.

Από την άλλη πλευρά αξιοπρόσεκτη ήταν η στάση που επιδείκνυε ο Κώστας Καραμανλής.

Πολλοί σχολιάζουν αρνητικά το γεγονός ότι δεν μιλάει, το είπαν στην αρχή της κρίσης ως παρότρυνση απολογίας, στη συνέχεια όταν δικαιώθηκε ως «κατηγορώ» του ιδίου σε όσους τον αδίκησαν.

Ο Κώστας Καραμανλής αν και δέχτηκε και «συντροφικά μαχαιρώματα» κάτω από τη μέση για τα στοιχεία της οικονομίας που παρέδωσε, δεν μίλησε.

Δεν μίλησε, ψήφισε ακόμα και εναντίον της δικής του διακυβέρνησης δείχνοντας με πράξεις ότι βάζει κυριολεκτικά πλάτη για τη χώρα και την παράταξη που ηγήθηκε και την οδήγησε στην εξουσία.

Μάλιστα παρά τις «σειρήνες» σε κρίσιμες στιγμές  για τη χώρα και την παράταξη, όπου κρίνονται όλοι και όλες, απέδειξε έμπρακτα την στήριξή του στον διάδοχό του στην ηγεσία του κόμματος.

Αν και είχε τη δύναμη και τη δημοφιλία ο Καραμανλής να τραβήξει το χαλί του Σαμαρά. Να το κάνει και να τον χειροκροτήσει η κοινωνία και να επιστρέψει «καβάλα στο άλογο». Δεν το έκανε! Βρώμικα παιχνίδια δεν έπαιξε ποτέ ο Καραμανλής, μάλιστα, όταν ήταν πανίσχυρος αγκάλιασε τους εσωκομματικούς του αντιπάλους δυσαρεστώντας ακόμα και τους λεγόμενους «Καραμανλικούς».

Μάλιστα συνομιλητές του, λένε, ότι απαντούσε με αφοπλιστικό τρόπο «όλοι είναι η παράταξη μας δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω». Δεν παίζει τέτοια παιχνίδια γιατί είναι παραταξιακός, συμπληρώνουν άνθρωποι που τον γνωρίζουν.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα με πολύ ανασφάλεια που αμφισβητήθηκε ακόμα και από τον ίδιο τον Ανδρέα. Πάντα τον ενοχλούν τα σχόλια που γίνονται για το διανοητικό του επίπεδο και για τα Ελληνικά του.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του είναι η σύγκρισή του με τον Ανδρέα Παπανδρέου, παρά το γεγονός ότι τον χρησιμοποίησε και τον χρησιμοποιεί ως εφαλτήριο για τις νέες περιπέτειες του ψάχνοντας τη δικαίωση.

Ο Καραμανλής δικαιώθηκε από την στάση του να πει την αλήθεια...

Η κατάσταση στη χώρα θα ήταν διαφορετική, αν, την κρίσιμη ώρα, όταν οι διεθνείς κερδοσκόποι σχεδίαζαν την επίθεση εναντίον του ευρώ με «όπλο» την αδύναμη Ελλάδα, το πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό κατεστημένο μπορούσε να συνεννοηθεί και να βάλει το εθνικό συμφέρον πάνω από τα δικό του.

Πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται, αν σήμερα κυβερνούσε ο Καραμανλής κι έπαιρνε τα συγκεκριμένα μέτρα, θα είχαμε ομοβροντία πυρών από τις πρωινές εκπομπές και τα πρωτοσέλιδα των «μεγάλων» εφημερίδων; Θα είχαμε λαϊκή εξέγερση;

Η κυβέρνηση Καραμανλή, δεν μπορεί να ξεφύγει από την κριτική όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων για τις αδυναμίες της, τα λάθη της, τις παραλείψεις της, όμως την κρίσιμη στιγμή για τη χώρα είπε την αλήθεια. Παρουσίασε σχέδιο, μέτρα και αν είχε εισακουστεί, ίσως η κατάσταση σήμερα να ήταν τελείως διαφορετική.

Η αντιμετώπιση μιας τέτοιας κρίσης χρειαζόταν συναίνεση, η οποία δεν υπήρχε ούτε από την αντιπολίτευση ούτε από τους εκδότες που σήμερα γράφουν στις εφημερίδες τους για το λαϊκισμό αλλά και για τα μέτρα που έπρεπε να έχουν ληφθεί εδώ και χρόνια. Αλήθεια, ποιοι εμπόδισαν την κυβέρνηση Καραμανλή να πάρει μέτρα με την πύρινη αρθρογραφία και τους πηχυαίους τίτλους «Επιδρομή σε μισθούς και συντάξεις», «Αυξήσεις πείνας», «Ληστεία χωρίς κουκούλα», «Μέτρα-ΣΟΚ».

Ο Παπανδρέου, όμως, ήταν ο μοιραίος πρωθυπουργός που οδήγησε τη χώρα στο Μνημόνιο και στη διάλυση, επειδή άκουγε τις «σειρήνες» της εξουσίας.

Όταν ο Καραμανλής τον κάλεσε στο Μαξίμου να συμφωνήσουν στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και σε μέτρα που θα θωράκιζαν τη χώρα αυτός άκουγε το «λεφτά υπάρχουν».

Προφανώς ο Παπανδρέου δεν συμβιβάστηκε με τα λάθη του πού τον οδήγησαν στην έξοδο από την πρωθυπουργία.

Μετά τα δεκάδες ταξίδια ήρθε να κονταροχτυπηθεί με έναν επίσης αλαζόνα πολιτικό αρχηγό, τον Βαγγέλη Βενιζέλο, χωρίς καμία αυτοκριτική και με την έπαρση ότι οι Έλληνες του χρωστάνε...

Η χώρα όμως δεν χρειάζεται προσωπικούς ανταγωνισμούς και αλαζονεία εκδίκησης, χρειάζεται ηγέτη.