Και οι Ευρωπαίοι θέλουν τον... συμβιβασμό τους

Η χθεσινοβραδινή πενταμερής στο Βερολίνο ανέδειξε το πραγματικό στοίχημα στην τελική φάση της διαπραγμάτευσης διαψεύδοντας τις εγχώριες αθλιότητες περί αποφάσεων για κεφαλαιακούς ελέγχους, τις οποίες δυστυχώς – εκτός από τα συνήθη μιντιακά φερέφωνα – υιοθέτησαν και πολιτικά πρόσωπα υποτιθέμενου υψηλού κύρους την περασμένη εβδομάδα.


● Κατ’ αρχάς διαψεύστηκαν πλήρως, ακόμη μια φορά, οι συνήθεις «προβλέψεις» περί εξώθησης της Ελλάδας σε χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ.
● Επίσης διαψεύστηκαν οι νεόκοπες «προβλέψεις» – και διατυπωμένες με απόλυτη... βεβαιότητα – περί διατύπωσης τελεσιγράφου προς την ελληνική κυβέρνηση εκ μέρους των δανειστών.
● Διαψεύστηκαν, τέλος, όσοι ήθελαν την οργή των ευρωκρατών να ξεσπάει στο κεφάλι του Τσίπρα επειδή υποτίθεται ότι τους εξόργισε με το άρθρο στη γαλλική εφημερίδα Monde.

Τι επιβεβαιώθηκε; Ότι οι Ευρωπαίοι ψάχνουν και αυτοί – όπως η ελληνική κυβέρνηση – ένα είδος συμβιβασμού. Όπως έχουμε ξαναπεί, προφανώς ο συμβιβασμός και ετεροβαρής θα είναι και τον εις βάρος της χώρας μας συσχετισμό δύναμης θα αποτυπώνει – ποτέ στις διεθνείς σχέσεις δεν έγινε διαφορετικά, άρα αυτό θα συμβεί και τώρα.

Όμως το ρίσκο μιας ρήξης είναι ένα φορτίο που κανείς δεν μπορεί να κουβαλήσει. Ούτε οι κατηγορίες που διατυπώνονται στο άρθρο Τσίπρα περί υποχώρησης της δημοκρατίας στην Ευρώπη είναι διαχειρίσιμες υπό την απειλή οι ηγέτες της ευρωζώνης να χρεωθούν ένα Grexit και μια νέα μεγάλη κρίση στην Ευρώπη. Με την Ισπανία και – τώρα – την Ιταλία να δίνουν ισχυρά μηνύματα για επερχόμενη πολιτική θύελλα, τα ζητήματα δημοκρατίας θα βαρύνουν ακόμη περισσότερο την επόμενη περίοδο.

Επομένως μόνο παράξενο δεν ήταν το ότι οι Μέρκελ, Ολάντ, Γιούνκερ, Ντράγκι και Λαγκάρντ, έχοντας απέναντί τους τον «νεαρό», «άπειρο» και «αυθάδη» Τσίπρα, όχι μόνο δεν του έστειλαν το τελεσίγραφο που ανέμεναν πολλοί και διάφοροι στην Ελλάδα, αλλά επιβεβαίωσαν δύο από τις βασικές απόψεις - αιτήματα που έχει διατυπώσει το τελευταίο διάστημα:

● Ότι η διαπραγμάτευση είναι πολιτική – η συνάντηση όλων των θεσμών των δανειστών και της ηγεσίας του γαλλογερμανικού άξονα αυτό ακριβώς επιβεβαίωσε.
● Ότι οι διαφορές μεταξύ των δανειστών – ακόμη και στο εσωτερικό της Γερμανίας – είναι το εμπόδιο για να καταλήξει η συμφωνία. Αυτές ακριβώς τις διαφορές επεδίωξαν να ξεπεράσουν βάζοντας στο τραπέζι ένα κείμενο συμφωνίας συνταγμένο από την Κομισιόν, το οποίο θα δοθεί και στην ελληνική κυβέρνηση, ώστε να συμπληρωθούν τα κενά κατόπιν διαπραγμάτευσης.

Κάπως έτσι βλέπουμε το «παράδοξο» η ελληνική κυβέρνηση, πιεσμένη αφόρητα και από την πιστωτική ασφυξία, να είναι αυτή που ζητάει την επίσπευση της συμφωνίας και οι Ευρωπαίοι να ψάχνουν τη μεταξύ τους συμφωνία για το ποια είναι η πρέπουσα λύση για την Ελλάδα. Και οι δύο όμως λειτουργούν υπό την πίεση των ΗΠΑ, οι οποίες υιοθετούν μια «σολομώντειο» στάση πιέζοντας και τις δύο πλευρές «να ξεπεράσουν τις διαφορές τους».

Καθόλου... παράδοξο όμως δεν είναι το ότι η συμφωνία εν τέλει θα είναι πολιτικά επώδυνη για τους φορολογούμενους και, συνεπώς, για την κυβέρνηση.

Το κείμενο συμβιβασμού, που θα «προσφερθεί» από τους δανειστές στην ελληνική κυβέρνηση τις επόμενες ημέρες, πάντως, θα πρέπει να διασφαλίζει τρία πράγματα, λιγότερο ή περισσότερο το καθένα, αλλά πάντως με διατήρηση των στοιχειωδών ισορροπιών, για να αποτελέσει το τελικό όχημα της συμφωνίας:

● Ξεκάθαρες δεσμεύσεις από την ελληνική κυβέρνηση σε μετρήσιμους δημοσιονομικούς και «μεταρρυθμιστικούς» στόχους, ώστε να ικανοποιείται η πλευρά των δανειστών.
● Χρηματοδοτική κάλυψη για το ενδεχόμενο η συμφωνία να είναι «ενδιάμεση» και να απαιτηθεί χρόνος για την ολοκλήρωση της τελικής – μεσοπρόθεσμης – συμφωνίας.
● Πολιτικά ισορροπημένη «συνταγή», ώστε η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να την υπηρετήσει χωρίς να προκληθεί πολιτικό χάος, το οποίο θα φέρει και την Ελλάδα και την Ευρώπη στο ίδιο πολιτικό ρίσκο με αυτό στο οποίο θα οδηγούσε τις δύο πλευρές μια ρήξη.

 Το κείμενο που θα προταθεί στην Ελλάδα από τους δανειστές τις επόμενες μέρες θα δείξει αν η πολιτική σοφία εξακολουθεί να αποτελεί αρετή της Ευρώπης σε αυτό το περιβάλλον Άγριας Δύσης που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στην ευρωπαϊκή – και ελληνική – οικονομία και πολιτική.




πηγή