"Γαβριέλλα, Αγίου Μάρκου Ευγενικού 14"

"Γαβριέλλα, Αγίου Μάρκου Ευγενικού 14", έλεγε το τηλεφωνικό μήνυμα όταν κάποιος καλούσε τον αριθμό...


Μια διάσημη Αθηναία πόρνη του περασμένου αιώνα, αντισυμβατική και αντιφατική περσόνα που ο βίος της άφησε εποχή.

 Η παράσταση «Γκάμπυ», εμπνευσμένη από το βιβλίο της Γαβριέλλας Ουσάκοβα «Η ζωή μου» (εκδόσεις Κάκτος) και από ήρωες των χρονογραφημάτων του Νίκου Τσιφόρου, παρουσιάζεται από την Τρίτη στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου σε σκηνοθεσία της Κίρκης Καραλή.

Η Γκάμπυ, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, αφήνει πίσω σπίτι, αφεντικά και έρωτες που πληγώνουν επιλέγοντας τον δρόμο της πορνείας. Με αέρα σύγχρονου μεγαλοεπιχειρηματία οργανώνει το «μαγαζί» της και ξεκινά το επάγγελμα με σεβασμό στον πελάτη.

Τα χρόνια περνούν και εκείνη φροντίζει γενιές και γενιές αντρών -δεν κάνει διακρίσεις, δέχεται από βοσκούς μέχρι αριστοκράτες-, γίνεται δημοφιλής . Εκτός υπηρεσίας ζει περισσότερο για τους άλλους παρά για τον εαυτό της. Καλύπτει τα ιατρικά έξοδα άπορων γειτόνων, φροντίζει τα παιδιά, ενώ στη διάρκεια της Κατοχής εκμεταλλεύεται τις επαφές της με τις ναζιστικές αρχές για να συγκεντρώνει πληροφορίες και να τις μεταφέρει σε μέλη της Αντίστασης. Είναι βαθιά θρησκευόμενη και παθιάζεται με τους έρωτές της.

Στην παράσταση η ηρωίδα χωρίζεται σε τρεις ηθοποιούς: τον πολυπράγμονα Αγγελο Παπαδημητρίου, την ανερχόμενη Λίλα Μπακλέση και την «Γκάμπυ», μια ηθοποιό-έκπληξη, που φτάνει στη θεατρική αίθουσα και βλέπει τη ζωή της να παρουσιάζεται ως παράσταση…
Γιατί η Κίρκη Καραλή αποφάσισε να ασχοληθεί με τη ζωή της Γαβριέλλας;

Η ιδέα προέκυψε πριν από τρία χρόνια. Ενας φίλος, που θέλησε για πλάκα να με φέρει σε δύσκολη θέση, με πήγε επίσκεψη σε ένα από τα σπίτια με τα κόκκινα φωτάκια να δει μια φίλη του. Σ' αυτή την τυχαία παραμονή μου στο υποφωτισμένο δωμάτιο τους άκουγα να μιλούν για συνταγές, πολιτική, το ΙΚΑ, τη λαϊκή… Τίποτα από όλα αυτά δεν ταίριαζε με ό,τι έβλεπα στον χώρο. Η ιστορία της Γκάμπυ προέκυψε από αυτό το αντιφατικό που έζησα. Είχα μια στερεοτυπική εικόνα γι' αυτές τις γυναίκες. Η ιστορία της Γκάμπυ είναι αφήγηση ζωής κόντρα στο οποιοδήποτε στερεότυπο.

• Υπήρχε λόγος να σπάσει ο ρόλος στα τρία;

Τρεις ηθοποιοί την υποδύονται σε διαφορετικές ηλικιακές περιόδους, αλλά ο χωρισμός του ρόλου δεν αφορά μόνο τον χρόνο. Οι τρεις τους διατυπώνουν σκηνικά τις διαφορετικές πτυχές του χαρακτήρα της ηρωίδας. Μου αρέσει αυτή η πολυπλοκότητα. Μου αρέσει που για να συλλάβει ο θεατής το πρόσωπο πρέπει να δημιουργήσει ένα κοκτέιλ από τους τρεις.

• Κρατάτε μυστική την ηθοποιό που θα παίξει τη μεσαία ηλικιακά Γκάμπυ. Επικοινωνιακό τρικ;

Μέχρι την πρεμιέρα κρατάω το όνομα κρυφό σε μια προσπάθεια να μας ταυτίσω με την ηρωίδα. Το όνομα μιας ηθοποιού, πριν από όλα, θα έδινε ένα στίγμα. Θα μας προδιέθετε ως προς την εικόνα, το ηχόχρωμα, την «ψευτοταυτότητά» της («εμπορική» ή «ποιοτική»). Δεν ήθελα αυτός που θα διάβαζε την ανακοίνωση της παράστασης να επικεντρωθεί στο πραγματικό πρόσωπο της ηθοποιού όσο στο πρόσωπο του ρόλου. Η Μπακλέση αντιπροσωπεύει τη φιλοδοξία και το τσαγανό της νεαρής Γκάμπυ, ο Παπαδημητρίου μια λιγότερο γήινη και περισσότερο αλλόκοτη πλευρά της, ενώ η «Γκάμπυ», σύμβολο διαχρονικής θηλυκότητας που μοιάζει ανάμεσά τους σκοτεινή και ανεξιχνίαστη, βρίσκεται στο παρόν της παράστασης.

• Αρα η αφήγηση πάει μπρος-πίσω;

Η ιδέα των τριών ηλικιών δημιουργεί ένα ακόμη επίπεδο στο έργο που δρα ακόμη και ανεξάρτητα απ' την ηρωίδα: η Γκάμπυ, στα μέσα της ζωής της, γύρω στο 1960, συναντιέται με τον εαυτό της σε μικρή ηλικία και με τον εαυτό της σε μεγαλύτερη. Από 'κεί και πέρα, αρχίζει ένα... χωροχρονικό ταξίδι. Για τη μικρή Γκάμπυ όλα είναι ανατρεπτικά, για τη μεσαία κάποια συγκινητικά κι άλλα ανησυχητικά, για τη μεγάλη -που τα νοσταλγεί- όλα ένα όνειρο. Με το έργο να κινείται συγχρόνως στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον, σημασία δεν έχει η ευθύγραμμη αφήγηση μιας ζωής, αλλά το απόσταγμα που μένει απ' αυτήν όταν τη ζυγίζουν οι τρεις γενιές του εαυτού σου.

• Γιατί ένας άντρας σε γυναικείο ρόλο;

Ο Αγγελος Παπαδημητρίου, για λόγους μαγικούς, αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη εξωστρεφή εκδοχή της Γκάμπυ: το μελαγχολικό του πρόσωπο σε συνδυασμό με το ευθύβολο χιούμορ του φτιάχνουν μια... ιδιόρρυθμη μείξη των δύο εαυτών που προηγούνται. Πληθωρικός, τρυφερός, καλλιεργημένος, αντισυμβατικός, οικείος και μαζί αλλόκοτος, αποτελεί την πλήρη σύνοψη μιας ηρωίδας, χορτασμένης από ζωή και εμπειρίες. Από την πρώτη στιγμή τον ήθελα για τον ρόλο.
Ενα μήνα σκεφτόμουν πώς θα του το προτείνω. Δέχτηκε. Συντονίζεται στον παλμό της Γκάμπυ μ' έναν δικό του τρόπο, δεν σε κάνει ποτέ να αναρωτιέσαι για την επιλογή άντρα, αντίθετα επιβεβαιώνει μια σκέψη που ήταν για εμένα αυτονόητη. Πέρα από τους δυο έμπειρους ηθοποιούς εγνωσμένου ταλέντου και σκηνικού μεγέθους, που είναι τα σίγουρα χαρτιά για ένα σκηνοθέτη, έχουμε και τους φετινούς απόφοιτους της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης.

 

Οι τρεις Γκάμπυ: Λίλα Μπακλέση , η μυστική και ο Αγγελος Παπαδημητρίου | 

 

Στους νεότερους ηθοποιούς πολλές φορές «ποντάρεις» και ή κερδίζεις ή χάνεις. Εγώ λέω πως οι δικοί μας κάνουν τη διανομή της «Γκάμπυ» να μοιάζει με παιχνίδι μπόουλινγκ που ρίχνει όλες τις κορύνες. Το ταλέντο της Λίλας ξεχειλίζει και τα πέντε αγόρια είναι ηθοποιοί για τους οποίους θα μιλάμε τα επόμενα χρόνια.

• Η παράσταση σκιαγραφεί την ατμόσφαιρα της παλιάς Αθήνας την περίοδο 1929-1992;

Η διαδρομή ζωής της Γκάμπυ, έτσι όπως προέκυψε από τη δραματουργική σύνθεση που κάναμε μαζί με την Αναστασία Τζέλλου, συμβαδίζει αρκετά με την πορεία της Αθήνας την περίοδο 1930-1990. Αυτή η λοξή προσωπικότητα στον ανατρεπτικό κοινωνικοπολιτικά αιώνα αυτής της... λοξής χώρας αποκτά σημεία ταύτισης, πότε αστεία και πότε συγκινητικά. Η πόλη αποκτά δραματουργική υπόσταση, όταν την ιστορία της αφηγείται μια επαγγελματίας του έρωτα. Οταν η Γκάμπυ «φεύγει», φεύγει μαζί της και κάθε ομορφιά της παλιάς Αθήνας, κάθε ερωτική διάθεση προς τον χώρο και τους ανθρώπους του.

• Υπήρξε ευτυχισμένη η Γκάμπυ;

Η παράσταση δεν έχει απάντηση. Ούτε η ίδια η Γκάμπυ ξέρει αν υπήρξε πραγματικά ευτυχισμένη ή αν όλη η ζωή της ήταν ένα ψέμα στον εαυτό της. Με κόπο και ρίσκο συγκάλυψε τις ενοχές της, προσφέροντας στους ανθρώπους απολαύσεις και υλικά αγαθά. Ομως, αντιστεκόμενη τόσο πολύ στο αίσθημα, υπό τον διαρκή φόβο μιας πληγής και με σημαία την αξιοπρέπεια, αναρωτιέσαι αν έσπασε ποτέ το κέλυφος που είχε φτιάξει για να ζει.

Τις δύο φορές που ερωτεύτηκε (την πρώτη τρυφερά, την δεύτερη παθιασμένα) έζησε για λίγες στιγμές την έκσταση μιας σπάνιας πληρότητας. Τρομαγμένη απομακρύνθηκε γρήγορα, για να πέσει ομαλά στην προηγούμενη ηρεμία της. Ευτυχής, λένε, είσαι όταν δεν ανησυχείς για τίποτα πριν πέσεις για ύπνο, όταν είσαι ελεύθερος από δεσμά και υγιής. Αν και «διαμελίσαμε» την Γκάμπυ σε τρία πρόσωπα προκειμένου να βρούμε μια απάντηση, απάντηση δεν βρέθηκε.

Ομως αυτό που διαρκώς επαναφέρει η παράσταση είναι κάτι στιγμές, μιας περασμένης ευτυχίας, που πότε σχετίζονται με τον έρωτα και πότε με τον αγώνα της για ανεξαρτησία... Ισως αυτό να της αρκούσε. Μια νύχτα, βρίσκεται δολοφονημένη στο σπίτι της, στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Αν είχε αφήσει ένα σημείωμα πριν φύγει, αυτό θα έλεγε: «Μείνατε ευαίσθητοι».

Η Κίρκη Καραλή

Info: 

Νέο Θέατρο Βασιλάκου (Προφ. Δανιήλ 3-5 & Πλαταιών, Κεραμεικός, τηλ. 2103470707) «Γκάμπυ». Δραματουργία: Αναστασία Τζέλλου – Κίρκη Καραλή. Σκηνοθεσία – μουσική επιμέλεια: Κίρκη Καραλή. Κίνηση: Τατιάννα Μύρκου. Σκηνικά: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα – Ράνια Υφαντίδου. Κοστούμια: Ηλέκτρα Λαμπριανίδου. Μουσική διδασκαλία - πρωτότυπη μουσική σύνθεση - ενορχήστρωση: Ελένη Ευθυμίου. Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου. Βίντεο: Ειρήνη Στείρου. Μακιγιάζ: Md Professionel - Λαμπρινή Αγορού. Πρωταγωνιστούν: Αγγελος Παπαδημητρίου, Λίλα Μπακλέση και η «Γκάμπυ». Μαζί τους οι Βαγγέλης Αμπατζής, Μανώλης Κλωνάρης, Νίκος Λεκάκης, Γιώργος Σαββίδης, Αλεξ Τριανταφύλλου. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη.




(Άρθρο της Έφης Μαρίνου, στην Εφημερίδα των Συντακτών)