Μόνικα Μπελούτσι - Δεσποινίς ετών 51

Συναντήσαµε την Ιταλίδα ηθοποιό λίγο πριν η ταινία «SPECTRE» βγει στις ελληνικές αίθουσες. Και µας µίλησε για όλα: για τη συνεργασία της µε τον Ντάνιελ Κρεγκ, για την οµορφιά, για τις κόρες της, αλλά και για το πού συναντά τους πιο συναρπαστικούς άνδρες!


Με το που µπήκε στο δωµάτιο, µου θύµισε ένα από τα πιο όµορφα πορτρέτα του Φρανσίσκο Γκόγια, εκείνο της µαυροντυµένης ηθοποιού Antonia Zarate, που είχα δει στην υπέροχη έκθεση της National Gallery µόλις το προηγούµενο απόγευµα. Ναι, αναµφίβολα θα είχε κι εκείνη ποζάρει για τον Ισπανό ζωγράφο αν ζούσαν την ίδια εποχή.

Με µακρύ µαύρο φόρεµα (µε µακριά µανίκια και σεµνό ντεκολτέ), µαύρο καλσόν και µαύρες ψηλοτάκουνες γόβες, µια χρυσή ζώνη στην απίστευτα λεπτή µέση της, χωρίς κανένα απολύτως κόσµηµα (ούτε καν ρολόι) και ελαφρώς µακιγιαρισµένη (µολύβι µατιών, µάσκαρα και µπορντό κραγιόν, ταιριαστό µε το βερνίκι νυχιών της), ήταν πράγµατι εντυπωσιακή. ∆εν την περίµενα έτσι, για να είµαι ειλικρινής. Τη φανταζόµουν πιο χυµώδη και πιο «σπασµένη».

Οχι ότι δεν έχει ρυτίδες. Εχει. Είναι, άλλωστε, 51 ετών και δεν έχει κάνει πλαστικές επεµβάσεις. Ο χρόνος έχει αφήσει τα σηµάδια του στο πρόσωπό της -γύρω από τα µάτια και το στόµα, στα χέρια και στο λαιµό-, αλλά η λάµψη που εκπέµπει η Μόνικα Μπελούτσι είναι τέτοια, που δεν τα προσέχεις καν.

Ενα βροντερό «ουάου» ξέφυγε από τον Βέλγο συνάδελφο µόλις την αντίκρισε και οι υπόλοιποι πέντε που βρισκόµασταν γύρω από το τραπέζι σκάσαµε στα γέλια. «Χαίροµαι που σας βρίσκω σε τόσο καλή διάθεση», είπε χαµογελώντας η Ιταλίδα σταρ. Και κάθισε µαζί µας. «Λοιπόν, τι θέλετε να µάθετε που δεν το ξέρετε ήδη;» «Το θέµα είναι τι θέλετε εσείς να πείτε από όσα δεν έχετε ήδη πει», της πέταξα το µπαλάκι. ∆εύτερος κύκλος γέλιων.

Ναι, η Μόνικα είχε κέφια εκείνο το πρωινό. Αλλά γιατί να µην έχει; Επειτα από ένα οδυνηρό διαζύγιο µε τον Βενσάν Κασέλ, φαίνεται να έχει βρει την ηρεµία της και να απολαµβάνει την καθηµερινότητά της στο Παρίσι, όπου έχει µονίµως εγκατασταθεί µε τις δύο κόρες της: την 11χρονη Ντέβα και την 5χρονη Λεονί.
 «Η µόνη σταθερά στη ζωή µου είναι οι κόρες µου», θα µας πει. «Ετσι είµαστε εµείς οι Ιταλοί: τα παιδιά µας είναι το παν. Ολα τα άλλα έπονται».

Η καριέρα της, από την άλλη, δεν έχει παρουσιάσει το παραµικρό ίχνος καµπής. Ηδη στις καναδέζικες αίθουσες παίζεται η ταινία «Ville Marie», όπου υποδύεται µια µεσήλικη ηθοποιό, αποσπώντας πολύ καλές κριτικές. Επίσης, θα πρωταγωνιστεί στη νέα, πολυαναµενόµενη ταινία του Εµίρ Κουστουρίτσα, «On the milky road», που γυρίζεται αυτόν τον καιρό και θα κυκλοφορήσει µέσα στο 2016. Και, φυσικά, υπάρχει το «SPECTRE».
 Ενα ντελίριο προκλήθηκε στα µίντια µε το που ανακοινώθηκε η συµµετοχή της στο 24ο φιλµ της σειράς Τζέιµς Μποντ. Ενα Βond girl µεγαλύτερο σε ηλικία από τον ίδιο τον 007; Πώς θα ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις ενός τέτοιου ρόλου;

∆εν εκπλαγήκατε κι εσείς στην αρχή µε την πρόταση του Σαµ Μέντες;

Πράγµατι, ξαφνιάστηκα. Συναντηθήκαµε στο Λονδίνο και µου πρότεινε το ρόλο. «Τι δουλειά έχω εγώ σε µια ταινία Μποντ, σ’ αυτή την ηλικία;» του είπα. «Μα, µια γυναίκα της ηλικίας σου θέλω να υποδυθείς, δεν σου ζητώ να παίξεις το κοριτσάκι», µου εξήγησε. Η πρόκληση ήταν µεγάλη, λοιπόν.

Κι όταν διάβασα το σενάριο, συνειδητοποίησα ότι είχα τη σπάνια ευκαιρία να στείλω ένα µήνυµα σχεδόν επαναστατικό: πως µια γυναίκα, ακόµη και µε ατέλειες, µπορεί να είναι επιθυµητή - και στη ζωή, και στο σινεµά. Πως η θηλυκότητα πηγάζει από µέσα µας, δεν εξαρτάται από την εξωτερική µας εµφάνιση και µόνο.

Η κινηµατογραφική βιοµηχανία το έχει πάρει αυτό το µήνυµα;

Εξαρτάται για ποιο κοµµάτι της µιλάµε. ∆εν είµαι ηθοποιός του Χόλιγουντ, δεν έχω ζήσει ποτέ εκεί, αλλά ξέρω πώς αντιµετωπίζει ο αµερικανικός κινηµατογράφος τις γυναίκες µετά την ηλικία των 50, των 60 ή των 70.
Οι περισσότερες δεν βρίσκουν αξιόλογους ρόλους να παίξουν, παρά µόνο περιφερειακούς. Μένουν στο περιθώριο, µολονότι έχουν πολλά να προσφέρουν: εξυπνάδα, ταλέντο, ευαισθησία και πάνω απ’ όλα εµπειρία.
Στην Ευρώπη είναι διαφορετικά τα πράγµατα. Εχουµε σπουδαίες ηθοποιούς, όπως η Κατρίν Ντενέβ, η Τζούντι Ντεντς, η Σάρλοτ Ράµπλινγκ, η Ιζαµπέλ Ιπέρ, που εξακολουθούν να µας χαρίζουν εξαιρετικές ερµηνείες.

Μιλάτε για την οµορφιά σαν να είναι... κατάρα. Στη δική σας καριέρα δεν έπαιξε τον σηµαντικότερο, ίσως, ρόλο;

∆εν θα το έλεγα. Στην αρχή, ναι. Οταν εργαζόµουν ως µανεκέν και ο σκηνοθέτης Ντίνο Ρίζι µε πρόσεξε, προφανώς αυτό έγινε λόγω του φιζίκ µου. Αλλά στη συνέχεια προσπάθησα πολύ σκληρά να βελτιωθώ. ∆ούλεψα εντατικά πάνω στην υποκριτική, έµαθα γλώσσες. Η οµορφιά είναι πρόβληµα όταν στηρίζεσαι αποκλειστικά σ’ αυτήν.
Κι όταν η οµορφιά της νιότης φεύγει, µένει η εσωτερική οµορφιά, που συχνά είναι πολύ πιο καθηλωτική. Αλλωστε, µπορεί να είσαι είκοσι ετών µε πολύ όµορφα χαρακτηριστικά και να δείχνεις γριά, γιατί µέσα σου δεν έχεις ενέργεια!

Περιµέναµε να είναι µεγαλύτερος ο ρόλος σας στο «SPECTRE»...

Μερικές φορές δεν χρειάζεσαι πολύ χρόνο για να εκφράσεις αυτό που θέλεις. Κι η Λουτσία Σκιάρα είπε αυτά που έπρεπε να πει. Ερχεται από το παρελθόν, από έναν κόσµο στον οποίο οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να αποφασίζουν, ούτε καν να µιλούν. Μεγαλύτερο προτέρηµά τους θεωρείται η σιωπή.

Οι άνδρες έχουν τον έλεγχο των πάντων. Το ότι στην ταινία φοράει µαύρα δεν είναι τυχαίο: έρχεται από το σκοτάδι. Αντιθέτως, η Μάντεν (Λεά Σεϊντού) φοράει άσπρα γιατί εκπροσωπεί το µέλλον. Γι’ αυτό και ο Μποντ τη χρειάζεται.

Πώς φαντάζεστε το µέλλον της Λουτσία; Το φιλµ δεν µας το αποκαλύπτει...

Μα, είναι ελεύθερη πια! Αν ο Μποντ δεν βρισκόταν στο δρόµο της, θα είχε πεθάνει. Εκείνος είναι που τη σώζει, που της δίνει µια δεύτερη ευκαιρία. Τη φαντάζοµαι κάπου εκτός Ιταλίας, λοιπόν, να έχει αρχίσει µια νέα ζωή. Και να µη φοράει µαύρα πια...

Πώς κύλησε η συνεργασία σας µε τον Ντάνιελ Κρεγκ;

Αψογα. Και δεν το λέω επειδή έτσι απαιτεί το «πρωτόκολλο». Τον σέβοµαι πολύ ως ηθοποιό. Είναι ο καλύτερος Μποντ της νέας εποχής. Μπορεί να δείχνει σκληρός και απειλητικός, και ταυτόχρονα τρυφερός και ντελικάτος.

Συναντάτε πολλούς τέτοιους άνδρες στην πραγµατική ζωή;

Κάθε µέρα!

Αλήθεια; Πού;

Στην τέχνη! Εκεί συµβαίνουν πάντα τα καλύτερα. Σε βιβλία, πίνακες και ταινίες. Μέσα από µια ταινία πολλές φορές παίρνω απαντήσεις σε ερωτήµατα που µε βασανίζουν στη ζωή µου. Αλλά, για να µη σας αποθαρρύνω, ένας ήρωας µπορεί να κρύβεται µέσα σε κάθε άνδρα.

Είναι αλήθεια ότι είχατε περάσει από οντισιόν το 1997 για να γίνετε Bond girl δίπλα στον Πιρς Μπρόσναν στο φιλµ «Το αύριο ποτέ δεν πεθαίνει»;

Ναι, πράγµατι, µε είχαν δοκιµάσει, αλλά προφανώς οι παραγωγοί είχαν τότε κάτι διαφορετικό στο µυαλό τους (σηµ.: επέλεξαν την Τέρι Χάτσερ).
∆εν στενοχωριέµαι γι’ αυτό. Αλλωστε, αν είχα παίξει σε ταινία του Μποντ τότε, δεν θα ήµουν εδώ τώρα!

(Η συνέντευξη δόθηκε στην "Καθημερινή" και στην κ. ΤΑΣΟΥΛΑ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ)