Ο Βύρων Πολύδωρας μιλάει για την Κεντροδεξιά

Άρθρο του Βύρωνα Γ. Πολύδωρα*

Η επικαιροποίηση των αρχών και της ιδεολογίας σε θεωρία και πράξη δεν πρέπει να σημαίνει αυτοαναίρεση και καιροσκοπισμό για δημοσκοπικά και εκλογικά οφέλη. Δεν είναι μόδα. Είναι επικύρωση. Απαιτείται να αναδείξουμε και να τηρήσουμε ένα περιεχόμενο σταθερότητας, βεβαιότητας και προοπτικής που θα εκφράζεται με:

• Ελληνικότητα και πατριωτισμό. Όχι καπηλευτικά, αλλά σαν εσωτερική υπαγόρευση και σαν παντοτινή ανάγκη. «Κλείσε μέσα στην ψυχή σου την Ελλάδα και θα αισθανθείς κάθε είδους μεγαλείο» (Διονύσιος Σολωμός). Αυτή η αρχή – παραδοχή και πίστη – δεν σημαίνει απομονωτισμό. Ούτε «φτερό στον άνεμο». Δηλαδή, ο Έλληνας να είναι άπατρις και άπολις, διεθνιστής μιμητικός και κούφιος κοσμοπολίτης. Συναντάσαι ισότιμα και υπερήφανα με τους «συγγενείς σου» πολιτιστικά, ιστορικά, γεωγραφικά, θρησκευτικά και πορεύεσαι στο εγγυημένο μέλλον της ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας με όλους τους λαούς και πολιτισμούς. Και όχι στο ασαφές και αβέβαιο μέλλον του «χάους» όπως έχουν επιλέξει οι δαίμονες του σκότους και οι αρχιερείς του Μαμμωνά.

Εννοείται, ότι σ’αυτό το πλαίσιο της διεθνούς πτυχής της ταυτότητας της χώρας η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση. Το ίδιο και η Ατλαντική συμμαχία μας (ΝΑΤΟ). Πρωταρχικής σημασίας εδώ είναι η κατοχύρωση της εθνικής μας ανεξαρτησίας και εδαφικής μας ακεραιότητας  στον μέγιστο δυνατό βαθμό, με συνέπεια στις παράλληλες αρχές της ισοτιμίας και της εταιρικής ή συμμαχικής αλληλεγγύης. Δεν ανήκουμε σ’αυτές τις ενώσεις-συμμαχίες ως «υπηρετικό προσωπικό». Ούτε ως «ζήτουλες». Τα μνημόνια και οι χρεοϋποδουλώσεις δεν είναι ανεκτά και υποφερτά πλέον.

• Δημοκρατικότητα. «Να κυβερνούν οι πολλοί, η πλειοψηφία. Να ελέγχουν οι λίγοι, η μειοψηφία» («Χρώμεθα γὰρ πολιτείᾳ ἥτις δημοκρατία κέκληται διὰ τὸ μὴ ἐς ὀλίγους ἀλλ’ ἐς πλείονας οἰκεῖν»). Όπως ορίζει ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλέους. Ο Ζ. Ντ’ Εστέν είχε προτείνει αυτόν τον ορισμό ως προοίμιο στο Ευρωπαϊκό Σχέδιο Συντάγματος. Απερρίφθη «μετά πολλών επαίνων». Και απεκαλύφθη έτσι ότι τα Ιερατεία δεν επίστευαν στη Δημοκρατία – των πολλών – αλλά στην ολιγαρχική γραφειοκρατία και στη δικτατορία του χρήματος.

Κριτήριο καλής δημοκρατίας, ο σεβασμός στα δικαιώματα της μειοψηφίας. Όχι στην τυραννία της πλειοψηφίας. Οι αρχές της ισηγορίας, της ισονομίας, της ισοπολιτείας και της ισοτιμίας συνθέτουν το ουσιαστικό περιεχόμενο της δημοκρατίας. Ο πολίτης στη δημοκρατία δεν νοείται ούτε  ανέστιος και πένης, ούτε ακτήμων και συσσιτιοβίωτος. Ο πολίτης στη δημοκρατία είναι, πρέπει να είναι, δημιουργός πλούτου και φυσικός χορηγός του δημόσιου ταμείου. Δεν είναι επαίτης των όποιων φιλεύσπλαχνων κυβερνώντων ή αφεντάδων.

• Ξαναζωντάνεμα του επαναστατικού και φιλελεύθερου πνεύματος της «λαϊκής δεξιάς». Κατά των «κοτζαμπάσηδων», κατά των «Βαβαροφρόνων», κατά των «μαυραγοριτών» της κατοχής κ.ο.κ.. Μείξεις, προσμείξεις, αναμείξεις δεν επιτρέπονται με τους διαδόχους τους (τους φυσικούς-κληρονομικούς ή τους ιδεολογικούς) που συγκροτούν την ανανεούμενη διαρκώς ολιγαρχία του κατεστημένου. Θα ήταν έγκλημα αυτοαναίρεσης.
• Ναι στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στην επιχειρηματικότητα. Όχι στον αδειοδοτημένο, προνομιακό και δανειοβίωτο διεθνή και εγχώριο καπιταλισμό. Προτεραιότητα στην μικρομεσαία επιχείρηση και ακόμη περισσότερο στην οικογενειακή.
• Το πολιτικό προσωπικό θα πρέπει να καταθέτει στο πολιτικο-κομματικό «admission office» (γραφείο υποδοχής) όπως και στην κοινωνία: α) τίμια γράμματα (όχι πλούσιο-κολλεγιακά, «αγοραστά» εν πολλοίς πτυχία), β) επαγγελματική και κοινωνική δραστηριότητα, γ) αξιοσύνη και εντιμότητα, δ) αντικαριερίστικο και αλτρουϊστικό πνεύμα καθήκοντος και προσφοράς, και ε) πνεύμα ελεύθερο και ανυπότακτο. Μ’ ένα λόγο, ένα «παλμαρέ» (κατάλογο βραβείων και διακρίσεων) καταξίωσης και αυτοδυναμίας. Να στέκει ο δυνητικός πολιτικός στις δικές του κνήμες. Όχι στη «φιλία» ή την υποτεταγμένη σχέση προς τον αρχηγό, ή προς τους «βαρόνους» και λοιπούς «παρακοιμώμενους». Και ακόμη περισσότερο όχι στους πελάτες των «πρεσβειών» και στις μαριονέτες των MEDIA. Τέρμα στους άθλιους προστατευτισμούς και στις σχέσεις «αφέντη-δούλου». Μιλάμε για κομματικό σχηματισμό. Όχι για κάποια «σπείρα» ή «κλίκα».
• Με την ίδια λογική ακολουθία, η λεγόμενη κομματική πειθαρχία πρέπει να εξαλειφθεί ως έννοια και πρακτική από την κοινοβουλευτική λειτουργία. Άλλωστε, πουθενά στο Σύνταγμα δεν μνημονεύεται. Το άρθρο 60 του Συντάγματος είναι η πεμπτουσία του Κοινοβουλευτισμού: «Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Ο εκβιασμός των κυβερνώντων ότι σε μη υπερψήφιση των όποιων τερατουργημάτων από την κυβερνητική πλειοψηφία θα έχει ως αποτέλεσμα την πτώση της κυβέρνησης είναι μόνιμη συνταγματική εκτροπή. Αν δεν υπερψηφισθεί ένας νόμος, απλά δεν περνάει ο νόμος. Η Βουλή δεν διαλύεται. Η κυβέρνηση δεν πέφτει. Και αυτό, δηλαδή η καθαρή και συνειδητή στάση της Βουλής, των Βουλευτών, είναι αμυντικό επιχείρημα σε όσους και όποιους (δανειστές, τοκογλύφους, ξένες νεοϊμπεριαλιστικές δυνάμεις) επιβουλεύεται ευθέως τα ιερά και τα όσια των Ελλήνων. Πώς για όμοιες περιπτώσεις συχνά παπαγαλίζουν οι «αντιπρόσωποι» των ξένων επικυρίαρχων τη φράση π.χ. «κούρεμα δεν περνάει από τη Γερμανική Βουλή»; Γιατί απλούστατα εκεί και αλλού οι Βουλές δεν είναι υποχείριες, δεδομένες ή υποτεταγμένες. Όπως κατήντησαν οι μνημονιακοί εκτελεστές την Ελληνική Βουλή.
• Σχετικά με τη συζήτηση για τη μεγάλη συνένωση ή ανασυγκρότηση της κεντροδεξιάς, νομίζω πως με σατραπίσκους αρχηγούς και τους «Ηρακλείς» τους να επιδεικνύουν αυταρχισμό και αλαζονεία, περίπτωση να συνενωθούν οι σκόρπιες, διαγραμμένες και διάσπαρτες νεοδημοκρατικές δυνάμεις δεν είναι ορατή. Ας χαρούν εκείνοι την ιδεολογική και «κλαμπίστικη» επάρκειά τους μόνοι τους!

Ειδικό Συμπέρασμα: Ποτέ κανένας διαγραμμένος, αφορισμένος ή αποσυνάγωγος δεν αλλαξοπίστησε. Οι αυτόμολοι και οι προδότες το πράττουν.–

Β.Γ.Π.
20.ΙV.2016

*Το άρθρο του κ. Πολύδωρα δημοσιεύθηκε στις 24/4 στην εφημερίδα «Πελοπόννησος της Κυριακής»