Στον "απόηχο" της κοινής συνέντευξης της Πέμπτης, Πολύδωρα - Ζώη και της ίδρυσης νέου πολιτικού σχηματισμού

Συνέντευξη στον Γιάννη Καμήλαλη

Όταν έγιναν αυτές οι συνεντεύξεις στην εκδήλωση του γραφείου του Στέλιου Παπαθεμελή στη Θεσσαλονίκη, υπήρχε η …μυρουδιά ότι κάτι νέο γεννιόταν…
Λίγες μέρες μετά έγινε γνωστό ότι Βύρων Πολύδωρας συμφώνησε με τον επικεφαλής της «Νέας Μέρας» Χρήστο Ζώη, να πορευτούν μαζί.
Εχουν περισσότερο ενδιαφέρον τώρα εκείνες οι συνεντεύξεις…


Βλέποντας στο ίδιο πάνελ τον Βύρωνα Πολύδωρα, τον Παναγιώτη Κουρουπλή, τον Παναγιώτη Κρητικό και τον Στέλιο Παπαθεμελή θα ρωτήσω αμέσως: Ετοιμάζεται κάτι καινούριο; Έχω την εντύπωση εδώ ότι οι ομιλητές, εσείς οι τέσσερις, παρότι προέρχεστε από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους συναντηθήκατε σε μια αγάπη που έχετε, την αγάπη για την πατρίδα, αγάπη για τον Έλληνα, αγάπη για αυτό που ίσως λόγω τρόικας χάνεται…

Ουσιαστικά δεν γίνεται μια τυπική προετοιμασία για οτιδήποτε, γίνεται μια επικύρωση των σημείων που μας ενώνουν. Αυτή η επικύρωση των σημείων που μας ενώνουν γίνεται με οικοδεσπότη τον Στέλιο Παπαθεμελή τον οποίον ήρθαμε να τιμήσουμε και με τις ευλογίες του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου της Θεσσαλονίκης να πάρουμε την ευλογία του Αγίου Δημητρίου, που εκπέμπει ένα ειδικό σήμα μέσα από τη βιογραφία του.

Ενεθάρρυνε δηλαδή τον Νέστορα για να καθαιρέσει την έπαρση του Λιαίου, αυτή είναι μια αέναη μονομαχία του ανθρώπου του ήθους ή των ηθών, προς τους αλαζόνες όλων των εποχών. Αυτό πράττουμε, κάνουμε μια επικύρωση των σημείων που μας ενώνουν κι αυτά είναι η ιδιοπροσωπεία του Έλληνα με την παράδοση, με τη γλώσσα, με τη θρησκεία.

Είναι η εθνική ταυτότητα, είναι η Ελλάδα με έναν λόγο και βεβαίως είναι η αγάπη προς το λαό.

Είμαστε αφιερωμένοι στο λαό, βεβαίως οι κομματικοί σχηματισμοί άλλοτε το υπερτονίζουν κι άλλοτε το πλαστογραφούν, το ακυρώνουν. Οι εποχές όμως δείχνουν τον δρόμο. Σε μένα έδειξαν το δρόμο κι έκανα επιλογή συνειδήσεως να ορθώσω το ανάστημα μου απέναντι στην κυβέρνηση, ώστε να μην φτιάξει την πολιτεία των ακτημόνων και των αστέγων. Εγώ πιστεύω στην κοινωνία και στην πολιτεία των προσωπικοτήτων, μπορεί κάποιος να είναι πεντάφτωχος αλλά είναι μια ακέραια προσωπικότητα.

Άλλωστε έτσι λέει η ελληνική γραμματεία, ο πολιτισμός μας κι εγώ προσωπικά, δεν έχω κανέναν Έλληνα για πέταμα. Δεν μπορεί να παράγονται οι νεόπτωχοι κατά εκατομμύρια σήμερα και να κάνουμε τους απαθείς, ακόμη τους ιεραπόστολους ότι σώζουν τη χώρα, χωρίς ανθρώπους της σώζουν; Και με μερικά νούμερα κι αυτά στα ψέματα;

Αυτή είναι τώρα η πρόταση, δεν κάνω καμιά προετοιμασία, κάνω ίσως ανίχνευση να δω κι άλλους πολλούς με τους οποίους μας ενώνουν πολλά. Αυτό είναι ιεραποστολή, δεν είναι μια προεκλογική εκστρατεία για τα δημοτικά ή τα ευρωπαϊκά. Είναι μια ιεραποστολή κι όπως είπε ο Στέλιος Παπαθεμελής θέλω να είμαι ένας «συντελεστής συγκολλητικής ουσίας». Ο Παναγιώτης ο Κρητικός έκανε κι έναν προσδιορισμό για την ενδιάμεση περιοχή, κομματικά, έτσι όπως έχουν ταξινομηθεί οι πολιτικές δυνάμεις. Όλα αυτά είναι πολύ ωραίες προσεγγίσεις. Εγώ δεν είπα την οργανωτική μου λέξη, πάντως δεν ιδιωτεύω.

Αυτόν τον χώρο εγώ θα τον προσδιορίσω γιατί κι εγώ θεωρώ ξεπερασμένα τα σύνορα δεξιάς–κεντροαριστεράς-αριστεράς κλπ

Για τους ηθικούς ανθρώπους τα όρια αυτά είχαν σβηστεί πολλά χρόνια πριν. Κάποιοι αυτά σχήματα τα αναζοπυρώνουν για κερδοσκοπία και μάλιστα προκαλούν εντάσεις, οι εντάσεις φέρνουν συσπειρώσεις κι αντισυσπειρώσεις. Εγώ σας λέω καθαρά τώρα, είναι δυνατόν να μην είμαι υπέρμαχος μιας εθνικής συνεννόησης των πάντων και πασών με τους πάντες και τις πάσες; Είναι αδύνατον για μένα, δεν το χωράει ο νους μου ότι μπορώ να ταμπουρωθώ για αντιδικία με κάποιον άλλον συνέλληνα μου, δεν γίνεται.

Και βλέπουμε δυστυχώς η ένταση να είναι ένα εργαλείο επικαιρότητας για κερδοσκοπία. Και οι βλάβες; Οι βλάβες για τον Έλληνα, για την άμυνα που πρέπει να οργανώσουμε με τους τοκογλύφους δανειστές μας; Δεν πρέπει, και το είπα στη Βουλή και το ξαναλέω τώρα, γιατί δεν το σημείωσα στην ομιλία μου, να λάβει σάρκα και οστά η πράξη για ένα ομόφωνο ψήφισμα της Βουλής, που να λέει αυτούς τους κεντρικούς άξονες των επιχειρημάτων μας;

Ένα ομόφωνο ψήφισμα όπου θα εκφράζουμε τη διαμαρτυρία μας και την αγωνία μας, ότι δεν πάει άλλο. Γιατί όλα είναι υπόθεση ενός επαχθούς, απεχθούς ειδεχθούς χρέους. Αυτό το λέω για να διαφωνήσω με εκείνους που είπαν ότι μόνο το 5% είναι επαχθές, δεν είναι λογικά πράγματα αυτά. Ούτε ένα ευρώ δεν υπάρχει που να μην είναι προϊόν πλάνης απάτης απειλής αδυναμίας, λεόντειας συμβάσεως, εκβιασμού ξελογιάσματος και ούτω καθεξής

Παρόλα αυτά ένας μηχανισμός που χρόνια υπηρετεί ένα συγκεκριμένο σύστημα, προσπαθεί να φτιάξει νέα δίπολα εξουσίας, διαμορφώνεται πλέον ΣΥΡΙΖΑ από τη μία μεριά, Νέα Δημοκρατία από την άλλη και με επίπλαστες εντάσεις μάλιστα..

Επίπλαστες εντάσεις που δημιουργούν συσπειρώσεις κι αντισυσπειρώσεις. Είναι τόσο φανερό και ταυτόχρονα ασόβαρο, σαν παιδικοί καβγάδες, δεν το δέχομαι.

Φαίνεται κάπως σαν να μην ακούν τον λαό και σας το λέω αυτό γιατί στις τελευταίες εκλογές πολύς κόσμος ψήφισε κάποια πράγματα που άκουσε, παραπλανήθηκε και βρέθηκε μπλεγμένος ξανά σε κομματικούς μηχανισμούς.

Κοιτάξτε δεν θέλω να μπω σε τόσο ευθεία κριτική. Εγώ είμαι εκλεγμένος 13 φορές, ο ακρογωνιαίος λίγος του προεκλογικού μου προγράμματος στις δύο τελευταίες εκλογές ήταν «αναδιαπραγμάτευση». Τελικά αντί για αναδιαπραγμάτευση βγήκε μια απόλυτη νομιμοφροσύνη έως δουλοφροσύνη. Αυτή είναι η απόλυτη μου ένσταση, η μεγάλη μου διαμαρτυρία και δεν θα κατηγορήσω κάποιον, δεν θέλω να κάνω αντιπολίτευση.

 Έκανα υπομονή, ψήφισα δύο φορές, το πρώτο Μνημόνιο δεν το ψήφισα, στη συνέχεια ψήφισα τις επικαιροποιήσεις, με την ελπίδα να οδηγηθεί κάπου αλλού το πράγμα. Όχι για να μονιμοποιηθεί μια κατάσταση περίπου δουλοποίησης του λαού.

 Όταν έκανα την οξεία διαφωνία μου και με διέγραψαν μιλούσε για το ανθρώπινο δικαίωμα της ιδιοκτησίας, που έρχεται από τα βάθη των αιώνων, πήρε την υπόσταση της στη Γαλλική Επανάσταση. Στο πρώτο επαναστατικό Σύνταγμα της Ελλάδος, της Επιδαύρου το 1821 τα τρία βασικά δικαιώματα ορίσθησαν η ελευθερία, η ζωή και η τιμή.

 Έτσι κι εγώ όπου βρεθώ κι όπου σταθώ κάνω μια έκκληση για ενότητα όλων των εθνικών και δημοκρατικών δυνάμεων για να ενωθούμε στη σκέψη και θα βρούμε τα πολιτικά ή τακτικά βήματα μας.

Είστε αισιόδοξος ότι μπορεί να πετύχει μια τέτοια προσπάθεια, δηλαδή όλοι εσείς οι άνθρωποι που υπήρξατε κατά καιρούς σε αξιώματα και πλέον διαφωνείτε, είστε αρκετοί στο χώρο αυτόν με τα συγκεκριμένα πιστεύω. Είναι τόσο δύσκολο να τα βρείτε τελικά; Γιατί το ακούω κι απο άλλες πλευρές…

Τι θα γίνει και πως θα συναντηθούμε τακτικά δεν το ξέρω. Θα αναφέρω τα λόγια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: «Εκεί έξω είναι ένα βουνό από απελπισία και μέσα στην ψυχή μου ένας βράχος ελπίδας». Δεν απελπίζομαι, δεν είμαι απαισιόδοξος, είμαι αισιόδοξος, χωρίς να υποτιμώ τις δυσκολίας και προχωρώ.

Πείτε μου και κάτι άλλο που έχει σχέση με το σήμερα, τη Βουλή και την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού. Εδώ ήσασταν τέσσερις άνθρωποι οι οποίοι διαχρονικά πέρα από την πολιτική σας εμφάνιση ήσασταν βαθιά μορφωμένοι. Στις νεότερες γενιές αυτήν την ουσιαστική μόρφωση δεν τη βλέπουμε, έπεσε η ποιότητα λόγω των σύγχρονων, «γρήγορων» κοινωνιών;

Το έχω παρατηρήσει κι εγώ, είναι εύστοχη η παρατήρηση σας αλλά δεν θα κάνω σύγκρουση γενεών. Περιγράφω όμως ότι η πολιτική διατύπωση των νέων πολιτικών είναι περίπου λογιστική, την στριμώξανε, δεν φταίνε οι ίδιοι οι πολικοί. Εμείς οι παλιότερες κλάσεις είχαμε μια παιδεία ελληνοκεντρική. Εγώ έχω γυρίσει τα πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής, αλλά δεν μου προσέθεσαν πολλά πράγματα πάνω στο οικοδόμημα που είχα χτίσει ήδη.

Και θέλω να σας πω, επειδή είμαι «χομπίστας» στην αρχαία ελληνική γραμματεία, πως ολόκληρη η καινούρια γραμματεία, όλα τα έργα «πατάνε» πάνω στα ελληνικά γράμματα. Τις επικαιροποιήσεις τις δέχομαι, αλλά πάντα λέω στους νέους, «διαβάστε ελληνικά», κοιτάξτε τι γίνεται με τιν πρόταση, την ευλογημένη πρόταση, το θαύμα, το «καπρίτσιο» της ιστορίας να γίνουν εδώ στην Ελλάδα κοσμογονικές συλλήψεις, διατυπώσεις κι εξαγωγές στην οικουμένη.

Σε 50 χρόνια τότε, σε 50 στρέμματα γύρω από την Ακρόπολη βγήκαν οι αριστείς των γραμμάτων της αιωνιότητας. Τέλος πάντων με παρασύρατε, θέλω να πω πως κάνουν πολύ αφαιρετική σκέψη και λογιστική οι νέοι πολιτικοί κι αυτό είναι το παιχνίδι τω ν τραπεζιτών.

Εγώ θυμίζω την πολιτική στη ζωή, ξαναφέρνω την πολιτική, γιατί γίναμε όλοι λογιστές και τι γίνεται πέραν της λογιστικής; Δεν υπάρχει ο ανθρώπινος πόνος; Το ανθρώπινο δικαίωμα; Δεν υπάρχει το ατομικό δικαίωμα, το κοινωνικό δικαίωμα. Που είμαστε που ζούμε; Θα μου σώσεις καμιά χώρα ερείπιο από λαό; Όχι, λάθος εξίσωση.

Δείτε όλη τη συνέντευξη σε βίντεο ΕΔΩ

Πηγή