Νίκος Ντούβας: Ουδέν εξ ουδενός

Του Νίκου Ντούβα

Αυτοί που σήμερα "στρώνουν κόκκινα χαλιά" για να τιμήσουν τάχα την ιστορική επέτειο της επανόδου του Κ. Καραμανλή στην Ελλάδα, είναι αυτοί που κατ’ εξοχήν ασέλγησαν στη μνήμη του με έναν πολύ πρακτικό τρόπο: δεν σεβάστηκαν τίποτε από την κληρονομιά του!

Το θέαμα είναι οικτρό! 

 Ένας ετερόκλητος εσμός από φλύαρους κόλακες ανεμίζει τα φλάμπουρα της μνήμης και δοξολογεί σκυμμένο... στα τέσσερα το πολιτικό προσωπικό της χώρας καμώνεται τον θεματοφύλακα της Καραμανλικής παράδοσης… 

 

Οι περισσότεροι από δαύτους δεν πιστεύουν λέξη απ’ όσα εκστομίζουν… απλώς ζητιανεύουν λίγα λεπτά δημοσιότητας γνωρίζοντας ότι η μνήμη του μεγάλου πολιτικού εξακολουθεί να είναι ‘ζώσα και ακεραία’.

Εάν υπήρχε τρόπος να αντιδράσει ο Κ. Καραμανλής πιστεύω ότι απλώς θα τους γύριζε περιφρονητικά την πλάτη! 

Η ζωή του, η πολιτική του σκέψη, οι πράξεις του, ακόμη και τα λάθη του δεν μπορούν να βρουν πεδία αναφοράς σε αυτό το καραβάνι των τσαρλατάνων και βροχοποιών που ασύγνωστα βλάπτει λαό και πατρίδα.

Ο Κ. Καραμανλής, κατ’ εξοχήν πολιτικός της δράσης, κατόρθωσε σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους να τραβήξει τον τόπο μπροστά… τον ανέσυρε από το βαλκανικό περιθώριο, επουλώνοντας πληγές, δημιουργώντας συνθήκες ευημερίας, οδηγώντας τον σε ασφαλείς λιμένες… ανοίγοντας προοπτικές! Αυτά τα κατόρθωσε με την δράση, που ασφαλώς περιελάμβανε και σφάλματα! 

Πολιτεύθηκε λέγοντας αλήθειες. Συχνά, έλαβε δύσκολες - αντιδημοφιλείς αποφάσεις, δεν δίστασε να συγκρουστεί ακόμη και με τμήματα της παράταξης της οποίας ηγήθηκε, αλλά δεν κατέφυγε ποτέ στο εύκολο προεκλογικό ψέμα. Πόσοι από αυτούς που τον διαδέχθηκαν μπορούν να ισχυρισθούν το ίδιο;

Κέρδισε ο ίδιος με την στάση του τον σεβασμό των ξένων. Και αυτό που κέρδισε ο ίδιος το πίστωσε στον λογαριασμό της πατρίδας του. Πόσοι από αυτούς που τον διαδέχθηκαν μπορούν να ισχυρισθούν το ίδιο;

Αποχωρώντας από την ενεργό πολιτική, παρέδωσε πατρίδα ‘πλείω τε και αρείω όσης αν παρεδέξατο’! Πόσοι από αυτούς που τον διαδέχθηκαν μπορούν να ισχυρισθούν το ίδιο;

Η σημερινή μέρα είναι μελαγχολική. Ακριβώς γιατί καθιστά τις συγκρίσεις αναπόφευκτες.

Και το ερώτημα παραμένει μετέωρο στη σκέψη… 

Ποιος; Για την παράταξη, πάνω απ’ όλα όμως, ποιος για την πατρίδα… Ποιος;

Ex nihilo nihil, λέγαν οι Λατίνοι… 

Και από ‘μηδενικά’ άλλο τίποτε… Χορτάσαμε! Και άντε τώρα να τα κάνεις να φτουρήσουν…