Sold-out οι συναυλίες της Madona

Πρώτα η εικόνα και μετά ο ήχος. Στις συναυλίες της Μαντόνα το θέαμα υπερτερεί της μουσικής και ο χορός επισκιάζει το τραγούδι.


Η ίδια φαίνεται να το γνωρίζει καλά και στα 57 της εξακολουθεί να κάνει (πολύ) καλά αυτό που την έστεψε «Βασίλισσα της Ποπ»: ρυθμός, πρόκληση, σεξ, προμελετημένη... παραφροσύνη συνθέτουν μια υψηλού επιπέδου παράσταση, στην οποία η ίδια πρωταγωνιστεί, αλλά αρνείται συνειδητά να... την «κλέψει».

Η Μαντόνα έδωσε στην Γερμανία τέσσερις «sold-out» συναυλίες, στην Κολονία και στο Βερολίνο, ανταμείβοντας τους φανατικούς της φίλους που εξακολουθούν να ντύνονται όπως εκείνη και να ξενυχτούν έξω από τα στάδια για μια καλή θέση μπροστά στην σκηνή της. Από αυτήν τη σκηνή που σχεδίασε η διάσημη λονδρέζικη ομάδα αρχιτεκτόνων και παραγωγών θεάματος Stufish και έμοιαζε με υβρίδιο τόξου, καρδιάς και σταυρού, πέρασαν σαμουράι, γκέισες, μοναχοί, μισθοφόροι, σπανιόλες χορεύτριες, ταυρομάχοι, ακόμη και ροκαμπιλάδες από την πατρίδα της, το Ντιτρόιτ.

Οι επιρροές από ταινίες όπως το Grease, οι 300 και το Chicago είναι εμφανείς, όπως και η έμπνευση από το Cirque de Soleil και την Κινέζικη Πρωτοχρονιά. Το χάος είναι οργανωμένο ως την τελευταία λεπτομέρεια και μοιάζει αρμονικό, καλοδεχούμενο και τελικά απολύτως αναμενόμενο.

Σπρώχνει τον παρτενέρ της στο κενό...

Η ίδια χορεύει μάλλον λιγότερο από ό,τι παλιότερα. Η ομάδα της ωστόσο αποτελείται από 20 χορευτές που μοιάζουν να μην γνωρίζουν περιορισμούς ή βαρύτητα, δύο τραγουδίστριες στα φωνητικά και έξι μουσικούς. Στην σκηνή εκτυλίσσονται σταυροφορίες, εξομολογήσεις, ταυρομαχίες, ακροβατικά, βραζιλιάνικα πάρτι και σπανιόλικα φλαμένκο, ακόμη και ο Μυστικός Δείπνος. Πανταχού παρόν το σύμβολο του σταυρού, ίσως το μοναδικό στοιχείο που παραμένει σταθερό στις παραστάσεις της τραγουδίστριας από την αρχή της καριέρας της.

Στην παράσταση του Βερολίνου, ακόμη και όσοι δεν φάνηκαν να συγκινούνται από τις φωνητικές ή τις χορευτικές ικανότητες της αμερικανίδας καλλιτέχνιδας, έδειξαν να γοητεύονται από τη δημιουργικότητα των χορογραφιών και την τεχνική των χορευτών. Τραγουδώντας «Love don't live here anymore», η Μαντόνα ανεβαίνει μαζί με έναν από τους χορευτές μια σκάλα που κρέμεται από την οροφή του σταδίου. Στο τέλος του τραγουδιού έχει πια πειστεί ότι η αγάπη τους δεν έχει πια καμία τύχη - με μια απότομη κίνηση, σπρώχνει τον παρτενέρ της στο κενό...

Λίγο πριν από το τέλος του σόου, επτά από τους χορευτές βρίσκονται σκαρφαλωμένοι σε στύλους ύψους έξι μέτρων, από τους οποίους αιωρούνται πάνω από τους θεατές. Ακολουθούν τα «La Isla Bonita» και «Dress you up», «Everybody», και «Lucky Star», σε μια ασυνήθιστη για την τραγουδίστρια αναδρομή στο παρελθόν. Μαζί με τους χορευτές της γίνεται ένα πολύχρωμο, χαρούμενο κουβάρι που περιφέρει το κέφι και τη ζωντάνια του σε κάθε γωνιά της σκηνής.

Ενδεχομένως αμήχανη και πάντως σίγουρα απροσδόκητη ήταν η ερμηνεία του «La vie en rose» στα γαλλικά, με την τραγουδίστρια να παίζει ουκελέλε μόνη πάνω στην σκηνή.

Εκατομμύρια λάμπες και πέτρες Swarovski

Ισως τελικά η φετινή περιοδεία να είναι το σημείο καμπής για την ιταλικής καταγωγής χορεύτρια από το Μίσιγκαν που ξεκίνησε το 1982 και διέψευσε όλα τα στοιχήματα σχετικά με το πόσο σύντομα θα επέστρεφε στην αφάνεια. Αν και εξακολουθεί να αναρωτιέται «Who's that girl?», φαίνεται να έχει αποδεχτεί πως υπάρχει πια πίσω της αρκετό υλικό για αναδρομές. Η παγκόσμια περιοδεία που φέρει τον τίτλο του τελευταίου της δίσκου «Rebel Heart» θα μπορούσε να είναι μια σύνοψη όλων των ρόλων τής μέχρι τώρα καριέρας της.

Οι αριθμοί είναι ιλιγγιώδεις: Περισσότερα από 180 άτομα μετακινούνται μαζί με την Μαντόνα για την περιοδεία που θα διαρκέσει επτά μήνες. Η εγκατάσταση που περιλαμβάνει τα φώτα, τα ηχοσυστήματα και τις οθόνες ζυγίζει 63 τόνους, ενώ η σκηνή φωτίζεται από 2.150.400 λάμπες LED-Pixel. Για την παράσταση σχεδιάστηκαν συνολικά 1.000 κοστούμια και 500 ζευγάρια παπούτσια, ενώ μόνο για τα κοστούμια της πρωταγωνίστριας χρησιμοποιήθηκαν 2.500.000 πέτρες Swarovski.

Ολα αυτά όμως ακούγονται φυσιολογικά για μια προσωπικότητα σαν τη Μαντόνα που, αν μη τι άλλο, έχει κατορθώσει να πείσει και τους φανατικότερους εχθρούς της ότι παίρνει τη δουλειά της πάρα πολύ στα σοβαρά και ότι η σκηνή τελικά είναι για εκείνη τα πάντα.





Πηγή