Νοιάζονται, στ’ αλήθεια, για την πατρίδα;

Σύμφωνα με τη ρητορική Σαμαρά, αν γίνουν εκλογές και έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, η χώρα κινδυνεύει ακόμη και με έξοδο από το ευρώ. Ωστόσο, ακόμη και ο κυβερνητικός του εταίρος, το ΠΑΣΟΚ, απαντάει ότι «τα σενάρια περί Grexit είναι εκτός εποχής»...


 Επιπλέον οι παράγοντες της εγχώριας αγοράς δεν εκδηλώνουν δημοσίως ανησυχία για το ενδεχόμενο αλλαγής κυβέρνησης. Άρση της πολιτικής αβεβαιότητας ζητούν όλοι.

Ενδεικτική είναι η εβδομαδιαία έκθεση της Alpha Bank, που δημοσιεύθηκε την Παρασκευή και αναφέρει: «Οι αγορές δεν ενδιαφέρονται για το ποιος κυβερνά τη χώρα. Ενδιαφέρονται, όμως, όποιος κυβερνά να εφαρμόζει ένα αξιόπιστο πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής που διασφαλίζει τη σταθερότητα και την ανάπτυξη. Οι αγορές θα ανακάμψουν στον βαθμό που υποχωρήσει η αβεβαιότητα για το πλαίσιο άσκησης της οικονομικής πολιτικής».

Προφανής η προτεραιότητα της τράπεζας για σταθερότητα, προφανής η απαίτηση για «καθαρές κουβέντες» από όλους (και βεβαίως από τον ΣΥΡΙΖΑ), προφανής όμως και η αποστασιοποίησή της από το πολιτικό παιχνίδι.

Τι σημασία έχει όμως; Ο πρωθυπουργός έχει αποφασίσει ότι θα ξαναφέρει τη χώρα στο 2011-12 και ότι θα παίξει επικίνδυνα με την αστάθεια προκειμένου να επιτύχει τους προσωπικούς του (ούτε καν κομματικούς, πόσω μάλλον εθνικούς) στόχους.

Ήδη έχει κάνει μια... καλή αρχή με τη στρατηγική που ακολούθησε ολόκληρο το φθινόπωρο και συνεχίζει ακάθεκτος τον χειμώνα. Μόνο που αυτή η στρατηγική του έχει σοβαρά λογικά κενά, τα οποία επιτρέπουν να φανεί σε όλη τη μεγαλοπρέπειά της η προσωπική του μεθόδευση.

1. Αν ενδιαφερόταν πάνω απ’ όλα να μην διαταραχθεί η σχέση της χώρας με τις αγορές, δεν θα τα είχε κάνει μπάχαλο με τις ψευδείς εξαγγελίες του περί «τέλους στη σχέση με το ΔΝΤ», οι οποίες εκτίναξαν τα spread και προκάλεσαν την κρίση με την τρόικα, της οποίας τις συνέπειες ζούμε ακόμη.

2. Αν ενδιαφερόταν πρωτίστως για το συμφέρον της χώρας, θα εκμεταλλευόταν – ή θα προσπαθούσε να μην αναιρέσει – τη μόνιμη διαφωνία του ΔΝΤ και της Ε.Ε. για τη μείωση του χρέους. Αντιθέτως, με τις παραπάνω εξαγγελίες του, φρόντισε να τους φέρει όλους στην ίδια πλευρά του τραπεζιού... εναντίον της ελληνικής κυβέρνησης και της χώρας.

3. Αν ενδιαφερόταν πάνω απ’ όλα για τη σταθερότητα των τραπεζών, προφανώς δεν θα κινδυνολογούσαν ο ίδιος και τα πρωτοπαλίκαρά του για άδειασμα των ΑΤΜ, το οποίο θα μπορούσε να προκαλέσει τραπεζική κρίση.

4. Αν πίστευε, τέλος, ότι το συμφέρον της πατρίδας είναι να υπάρξει το συντομότερο συμφωνία με τους δανειστές και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επικίνδυνος, τότε θα έκανε κάτι απλό: Θα προχωρούσε στη συμφωνία και θα έλεγε ότι «Εγώ παρέλαβα μια χώρα “στον αέρα”, την κράτησα ασφαλή και, αν ο λαός αποφασίσει αλλιώς, την παραδίδω ασφαλή».

Στην περίπτωση αυτή θα μπορούσε υπερηφάνως να απευθυνθεί σε εκείνο το ποσοστό των ψηφοφόρων – που κυμαίνονται γύρω στο ένα τρίτο της κοινωνίας –, το οποίο θεωρεί ότι το μνημόνιο και η ξένη επιτήρηση είναι «ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί στη χώρα», και να ζητήσει τη στήριξή του ως εγγυητής της σταθερότητας.

Αντιθέτως, επέλεξε να κρατήσει ανοιχτές όλες τις εκκρεμότητες, να αυξήσει το ρίσκο της χώρας, να γκρεμίσει το χρηματιστήριο, να ανεβάσει τα spread στα ύψη. Εν τέλει άνοιξε ο ίδιος την όποια συζήτηση περί Grexit. Και όλα αυτά:

● Πρώτον, για να μπορεί να εκβιάσει τους βουλευτές ώστε να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

● Δεύτερον, για να φορτώσει στους πολιτικούς του αντιπάλους αυτό που ο ίδιος έχει διαμορφώσει: μια χώρα στο επίκεντρο της διεθνούς κινδυνολογικής θύελλας.

● Τρίτον, για να συγκρατήσει ένα αξιοπρεπές εκλογικό ποσοστό – αν δεν καταφέρει να εκλέξει Πρόεδρο – που θα του επιτρέψει να παραμείνει επικεφαλής του κόμματός του και να έχει κεντρικό πολιτικό ρόλο την «επόμενη μέρα».

Για τους ίδιους λόγους και κανέναν άλλο – πολύ περισσότερο... «πατριωτικό» – τις επόμενες ημέρες θα αυξήσει την ένταση του εκβιασμού, θα βάλει σε ακόμη μεγαλύτερο ρίσκο τις τράπεζες και θα τροφοδοτήσει με τις δηλώσεις του τα δημοσιεύματα των ξένων ΜΜΕ που θα εμφανίζουν την Ελλάδα ως χώρα στο χείλος της καταστροφής.

Θα κάνει δηλαδή αυτό που έκανε περιφερόμενος ανά τα σαλόνια της υφηλίου ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος εξέπληττε τους ξένους παράγοντες λέγοντάς τους ότι η Ελλάδα είναι η πιο διεφθαρμένη χώρα του κόσμου και αναζητώντας φόρμουλα εισόδου του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Ύστερα από λίγο καιρό τη χρεοκόπησε.

● Πώς όμως, σε ένα τέτοιο κλίμα, ο πρωθυπουργός θα απευθυνθεί σε όλους αυτούς στους οποίους έλεγε ότι επί των ημερών του η χώρα σταθεροποιήθηκε;

● Πώς θα μπορεί να λέει ότι μια χώρα «στο χείλος του γκρεμού» αποτελεί το προσωπικό του success story;

● Πώς θα δικαιολογήσει τη μη συμφωνία με την τρόικα, εφόσον υποστηρίζει ότι αυτή η πιθανότητα αποτελεί καταστροφή;

● Ποιοι από τους σημαντικούς παράγοντες της χώρας – επιχειρηματίες, ΜΜΕ – θα θελήσουν να συνδράμουν την επιχείρηση τρομοκράτησης και εκβιασμού βουλευτών και κοινωνίας;

● Πόσοι από τους «αρνητικούς» βουλευτές θα μείνουν σταθεροί στο «όχι» και πόσοι θα αλλάξουν τις σημερινές τοποθετήσεις τους και θα συμμετάσχουν στην προσπάθεια συγκέντρωσης των 180 για την εκλογή Προέδρου;

● Πόσο δεκτική και υποχωρητική θα είναι η κοινωνία στο αναμενόμενο όργιο φημών και τρομοκρατίας και πόσο διατεθειμένη να επιστρέψει στο πολιτικό κλίμα του 2012;

● Θα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί σοβαρός, συμπαγής, ανθεκτικός στη μαζική τρομοκράτηση και όσο σαφής χρειάζεται ώστε να περάσει το μήνυμα ότι δεν αποτελεί κίνδυνο για τη χώρα;

● Θα πείσει η αξιωματική αντιπολίτευση – είτε πάμε σε εκλογές είτε όχι – τους εκλογικά κρίσιμους «αναποφάσιστους» ότι με την έλευσή της στην εξουσία θα ανατείλει μια καλύτερη εποχή για τον ελληνικό λαό;

Οι απαντήσεις σε όλα αυτά θα έλθουν πολύ σύντομα. Δεν περισσεύουν οι μέρες...






















πηγή